Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 30 marca 2017 r., sygn. II SA/Ol 193/17

Bezrobocie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Maciej Lipiński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2017 r. sprawy ze skargi K. M. na decyzję Wojewody z dnia "...]" r., nr "[...]" w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 3 czerwca 2015 r. Dyrektor Powiatowego Urzędu Pracy w "[...]" , działając z upoważnienia Starosty "[...]", uznał "[...]"za osobę bezrobotną i przyznał jej prawo do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 2 czerwca 2015 r. na okres 365 dni.

Następnie, decyzją z dnia 23 lutego 2016 r., na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a

i b, art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 33 ust. 4 pkt 1 i ust. 4ca ustawy z dnia 20 kwietnia

2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r., poz. 149,

z późn. zm.), dalej jako "ustawa", organ pierwszej instancji orzekł o utracie przez stronę statusu osoby bezrobotnej z dniem 16 listopada 2015 r. oraz utraty z tym dniem prawa do zasiłku. Decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Rozstrzygnięcie uzasadniono podjęciem przez stronę zatrudnienia (innej pracy zarobkowej).

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2016 r. Wojewoda "[...]", po rozpoznaniu odwołania "[...]", utrzymał w mocy decyzję będąca przedmiotem odwołania.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że strona w związku z podpisaniem umowy o wykonywanie czynności agencyjnych, od dnia 16 listopada 2015 r. nie spełnia przesłanek osoby bezrobotnej określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy. W konsekwencji powyższego zasadnie orzeczono o utracie przez stronę statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku. Wojewoda podkreślił, że status osoby bezrobotnej jest w pełni zdefiniowaną instytucją prawną, a nie stanem faktycznym wynikającym z braku wykonywania pracy zarobkowej. Wyjaśnił, że zakaz świadczenia innej pracy zarobkowej, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy, oznacza zakaz wykonywania pracy lub świadczenia usług na podstawie umów cywilnoprawnych, w tym agencyjnej, niezależnie od wysokości uzyskiwanego z tego tytułu przychodu. Organ odwoławczy wskazał, o uznaniu za osobę bezrobotną nie decyduje charakter wykonywanej pracy zarobkowej ani to, czy przynosi ona wymierny dochód, lecz sam fakt podjęcia innej pracy zarobkowej w rozumieniu definicji określonej w ustawie. Samo zawarcie umowy zlecenia lub agencyjnej, bez względu na wysokość wynagrodzenia, skutkuje utratą statusu osoby bezrobotnej.