Wyrok WSA w Krakowie z dnia 2 marca 2017 r., sygn. III SA/Kr 1713/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Bociąga Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki WSA Ewa Michna (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2017 r. sprawy ze skargi R. L. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 15 września 2016 r. nr [....] w przedmiocie choroby zawodowej skargę oddala

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 15 września 2016 r. Wojewódzki Inspektor Sanitarny działając m.in. na podstawie art. 5 pkt 4a i art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 1412 z późn. zm.) oraz § 8 ust 1 i § 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 1367) utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] 2015 r. o braku podstaw do stwierdzenia u skarżącego R. L. choroby zawodowej - obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo -nerwowego spowodowanego hałasem, wyrażonym podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonym jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2 i 3 kHz, tj. schorzenia wymienionego w poz. 21 wykazu chorób zawodowych, będącym załącznikiem do ww. rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie chorób zawodowych.

Organ odwoławczy przyjął za prawidłowe ustalenia faktyczne dokonane przez organ I instancji, że skarżący w latach 1973 -1978 był zatrudniony w Kopalni Węgla Kamiennego "[...]" i u jej następcy prawnego - Kopalni Węgla S.A. Oddział [...], a w latach 1981 - 2012 w A S.A., na stanowiskach narażonych na ponadnormatywny hałas. Organ odwoławczy nie znalazł jednak podstaw do zmiany decyzji organu I instancji. Wskazał, że w sprawie orzekały dwie jednostki właściwe do rozpoznawania chorób zawodowych tj. Ośrodek Medycyny Pracy (orzeczenie lekarskie z dnia [...] 2014 r. oraz opinia uzupełniająca z dnia 10 lutego 2016 r. i z dnia 21 czerwca 2016 r.) oraz Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego (orzeczenie lekarskie z dnia [...] 2015 r. i opinia uzupełniająca z dnia 1 marca 2016 r.), które zgodnie wypowiedziały się o braku podstaw do rozpoznania u skarżącego ubytku słuchu spełniającego kryteria upoważniające do stwierdzenia u niego choroby zawodowej. Organ wyjaśnił, że zgodnie z obowiązującym wykazem chorób zawodowych, chorobę zawodową narządu słuchu można rozpoznać pod warunkiem wystąpienia w okresie do 2 lat od zakończenia narażenia zawodowego na hałas (kryterium czasowe) udokumentowanych objawów chorobowych spełniających warunki określone w punkcie 21 wykazu, tj.: obustronnego, trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego (kryterium jakościowe) oraz ubytku wynoszącego co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym (kryterium ilościowe). W przypadku skarżącego zostało spełnione tylko kryterium jakościowe. Obie jednostki orzecznicze rozpoznały obustronny odbiorczy ubytek słuchu. Natomiast stwierdzony w 2013 r. przez Ośrodek Medycyny Pracy stan narządu słuchu skarżącego nie spełniał kryteriów diagnostycznych określonych w wykazie chorób zawodowych ze względu na wielkość niedosłuchu ucha lepiej słyszącego (lewego) - poniżej 45 dB. Podwyższenie progu słuchu do wielkości spełniającej kryterium ilościowe tzn. co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym zostało stwierdzone dopiero w 2015 r., czyli po ponad 2 latach od ustania narażenia zawodowego. W ocenie organu odwoławczego - w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym brak było więc dokumentacji medycznej potwierdzającej istnienie w okresie narażenia zawodowego lub do 2 lat od jego ustania, ubytków słuchu o odpowiedniej wielkości.