Wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 listopada 2016 r., sygn. I SA/Łd 458/16

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Teresa Porczyńska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Cezary Koziński Sędzia WSA Joanna Tarno Protokolant: Asystent Sędziego Tomasz Furmanek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2016 r. sprawy ze skargi J. S. i A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia [...] w sprawie określenia J. S. i A. S. zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2010, w wysokości 209.448 zł.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że J. S. prowadził w badanym roku działalność gospodarczą pod nazwą A m.in. w zakresie handlu otrębami.

W toku postępowania kontrolnego organ kontroli skarbowej stwierdził, że podatnik zaniżył przychód o kwotę 16.518,99 zł ponieważ nie ujął w podatkowej księdze przychodów i rozchodów dwóch faktur dotyczących sprzedaży otrąb dla Spółki jawnej B K., Ł., N.

Organ kontroli skarbowej stwierdził również że podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 570.625,38 zł zaliczając do kosztów podatkowych należności wynikające z faktur zakupu otrąb wystawionych przez C P. D. w O.

Powyższe ustalenia stanowiły podstawę do stwierdzenia nierzetelnego prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, będącego następstwem naruszenia § 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). W konsekwencji organ kontroli skarbowej, na podstawie art. 193 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2015 r., poz. 613 ze zm., powoływanej dalej w skrócie jako: "O.p."), nie uznał księgi za dowód z powodu jej niezgodności ze stanem rzeczywistym.