Wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2016 r., sygn. VII SA/Wa 2037/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Izabela Ostrowska, Sędziowie sędzia WSA Tomasz Stawecki, sędzia WSA Tadeusz Nowak (spr.), Protokolant ref. staż. Agata Abramowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2016 r. sprawy ze skargi W. J. i B. Ł. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na wznowienie robót skargę oddala

Uzasadnienie

Na wstępie należy wyjaśnić, że sprawa była już przedmiotem postępowania przed [...] Wojewódzkim Inspektorem Nadzoru Budowlanego oraz Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie.

[...]WINB decyzją Nr [...] z dnia [...]października 2012r. uchylił decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] Nr [...] dnia [...]czerwca 2012r. i orzekł o zatwierdzeniu projektu budowlanego segmentu mieszkalnego na działce nr ew. [...]z obręb [...] budynku mieszkalnego na działkach r ew. [...],[...],[...],[...]i [...]z obrębu [...] przy ul. [...]w [...], oraz udzielił W. J. i B. Ł. pozwolenia na wznowienie robót budowlanych przy budowie tego segmentu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 listopada 2013 r, sygn. akt VII SA/Wa 3026/12 uchylił decyzję [...]WINB Nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję PINB [...]Nr [...].

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 7, 77, 80 i 107 § 3 kpa, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jeśli organ nie ustalił należycie stanu faktycznego sprawy, w tej sytuacji badanie, czy zaskarżona decyzja narusza określone przepisy prawa materialnego - byłoby przedwczesne. Zdaniem Sądu, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego zaskarżoną decyzją Nr [...] uchylił decyzję organu pierwszej instancji, i na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa orzekł co do istoty sprawy, wskazując, że "organ I instancji błędnie zastosował wydając zaskarżoną decyzję przepis art. 48 ust. 4 pkt 2" - chociaż pkt 2 ust. 4 art. 48 nie ma w ustawie Prawo budowlane, natomiast organ pierwszej instancji wydał decyzję na podstawie art. 49 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego. Ponadto, organ drugiej instancji, uchylając decyzję organu pierwszej instancji, jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał "art. 49 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego" - chociaż pkt 4 w ust. 1 art. 49 ustawy Prawo budowlane - nie ma, oraz udzielił pozwolenia na wznowienie robót budowlanych - nie powołując w żadnej podstawy prawnej tego rozstrzygnięcia. Sąd podkreślił, że rozstrzygnięcia decyzji nie można się domyślać czy też wnioskować (wyprowadzać) z treści uzasadnienia tej decyzji - rozstrzygnięcie powinno być wyrażone jasno i precyzyjnie, w oparciu o właściwą normę prawną (przepis prawny). Równocześnie, zdaniem Sądu, wskazanie przez organ administracji publicznej podstawy prawnej decyzji powinno zostać dokonane w taki sposób, aby podstawa prawna nie podlegała żadnym domysłom.