Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2016 r., sygn. II SA/Wr 72/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Białek Sędziowie: Sędzia NSA Halina Kremis (spr.) Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Protokolant z-ca Kierownika Sekretariatu Kinga Jezierska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 maja 2016r. sprawy ze skargi O. S.A. na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie skrzyżowania alei D. i ulicy Ś. we W. I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie § 16 ust. 4 pkt 1; § 20 ust. 3 pkt 1; § 22 odnośnie do działki nr 115, AM-4 obręb B.; II. dalej idącą skargę oddala.

Uzasadnienie

Spółka O. S.A., po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżyła w części uchwałę Rady Miejskiej W. Nr [...] z dnia [...] r. w przedmiocie planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego w rejonie skrzyżowania alei D. i ulicy Ś.. Strona wskazała, że jej zdaniem, skarżona uchwała rażąco narusza prawo w § 2 ust. 4, który określa nieprzekraczalną linię zabudowy, bowiem określenie tej linii w planie narusza zapisy zarządzenia Prezydenta W. nr [...] z dnia 16 października 2014 r.; strona podnosi dalej, że brak jest podstawy prawnej do unormowania zapisanego w § 16 ust. 3 pkt 3 planu stanowiącego, ze w wydzieleniu wewnętrznym (A) dopuszcza się wyłącznie zieleń parkową, skwery i place zabaw, tj. do wyznaczenia linii wydzielenia wewnętrznego zmieniających przeznaczenie części terenu; rażące naruszenie przepisów prawa w przedmiocie postanowienia § 16 ust. 4 pkt 1 planu stanowiącego, że "dojazd do terenu dopuszcza się wyłącznie od terenu 1KDW", podczas gdy uregulowanie to arbitralnie i bez ograniczeń narusza prawo własności skarżącego (art. 140 kc w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP) ustanawiając na nieruchomości skarżącego drogę wewnętrzną z ogólnym dostępem; rażące naruszenie prawa poprzez unormowanie § 16 ust. 3 pkt 10 planu stanowiącego, że "powierzchnia trenu biologicznie czynnego musi stanowić co najmniej 40% powierzchni działki budowlanej", co narusza § 2 pkt 1b zarządzenia Prezydenta W. z 16 października 2014 r.; rażące naruszenie prawa poprzez § 16 ust. 1 pkt 1 planu poprzez określenie, że dla terenu oznaczonego na rysunku planu symbolem 1 MN ustala się przeznaczenie 1) zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, jako sprzecznego z zapisem § 2 pkt 1c tego samego zarządzenia prezydenta, którym uwzględniono możliwość przeznaczenia terenu także na zaspokajanie potrzeb parkingowych jej mieszkańców; następnie podniesiono, że uchwała rażąco narusza prawo w zakresie unormowania, zawartego w § 16 ust. 3 pkt 4 planu, gdzie wskazano, że "budynki mieszkalne jednorodzinne dopuszcza się wyłącznie jako a) wolnostojące b) w zabudowie bliźniaczej, poprzez wyłącznie zabudowy szeregowej, znajdującej się w otoczeniu działki, w promieniu trzech szerokości jej frontu, co arbitralnie i bez ograniczeń narusza prawo własności skarżącego (art. 140 k.c., w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji R.P.); rażące naruszenie przepisów, wobec utrzymania zapisu § 17 ust. 3 pkt 8 planu stanowiącego, że "wartość wskaźnika zabudowy nie może być większa niż 1,3, postanowienia § 20 ust. 2 pkt 1 planu utrzymującego, że "liczba lokali mieszkalnych w jednej willi miejskiej nie może być większa niż 9", co nieproporcjonalnie narusza prawo własności skarżącego (art. 140 k.c., w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji R.P.); rażące naruszenie przepisów prawa w przedmiocie postanowienia § 20 ust. 3 pkt 3 planu, który stanowi, że nie dopuszcza się parkingów jednopoziomowych naziemnych i parkingów samodzielnych wielopoziomowych i jednocześnie wbrew art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tj. nie wskazuje minimalnej ilości miejsc przeznaczonych na parkowanie pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową; rażące naruszenie przepisów w zakresie postanowienia § 20 ust. 2 pkt 6 planu stanowiącego że "udział powierzchni zabudowy w powierzchni działki budowlanej nie może być większy niż 20%", jako sprzecznego z § 1 wspomnianego zarządzenia prezydenta. W uzasadnieniu strona rozwija podniesione w petitum skargi zarzuty, przywołując na uzasadnienie swojego stanowiska orzeczenia NSA i Trybunału Konstytucyjnego. W kolejnych pismach procesowych strona podnosi, że organ stanowiący gminy, w toku procedowania skarżonego planu nie ustrzegł się uchybień formalno-prawnych, mających wpływ na niezachowanie wymaganej prawem procedury. Wskazano, że wątpliwości budzi zachowanie procedury z art. 17 ust. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem dokumenty materilno-prawne wskazują, że nie zachowano wymaganych prawem terminów wywieszenia obwieszczenia o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu; w dokumentacji planistycznej brak kompletnych pism, stanowiących wystąpienia o zaopiniowanie i uzgodnienie projektu planu w roku 2014 i 2015, a także załącznika do uzgodnienia z komisją urbanistyczną w postaci oddziaływania na środowisko; skarżący zwraca uwagę, że w dokumentacji brak planu w wersji wysłanej do uzgodnień i zaopiniowania, w BIP ie brak potwierdzenia publikacji samego projektu planu, jako integralnego załącznika do ogłoszenia o wyłożeniu planu. Polemizuje także ze stanowiskiem procesowym organu podnosząc, że przedstawione przez stronę przeciwną dowody nie dają odpowiedzi na podstawowe pytania, kto dokonał skreśleń na adnotacji o terminie wywieszenia obwieszczenia, nie wiadomo jakich wersji planu dotyczyło wywieszenie. Pismo wskazuje jakie dokumenty winny potwierdzać czynności procedury planistycznej i autor wnioskuje, że przedłożone dokumenty nie wypełniają normy art. 19 ust. 1 ustawy i § 12 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu planu zagospodarowania przestrzennego. Strona podnosi także, że prognoza skutków finansowych uchwalenia planu mija się z prawdą, bowiem (wedle ustaleń strony) wartość działek objętych skarżonym aktem spadnie, albowiem drastycznie spadnie możliwość inwestycyjna tych terenów.