Wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 marca 2016 r., sygn. III SA/Wa 327/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Aneta Trochim-Tuchorska (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz, sędzia WSA Beata Sobocha, Protokolant starszy referent Monika Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2016 r. sprawy ze skargi M. K. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 17 października 2014 r. nr IPPB1/415-825/14-2/ES w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę

Uzasadnienie

Skarżący M. K. zwrócił się do Ministra Finansów o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.; dalej "O.p."), dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku wskazał, że prowadzi działalność handlową w formie spółki jawnej, która prowadzi księgi rachunkowe i dokonuje:

1) zaliczenia w ciężar kosztów towarów zakupionych w momencie ich zakupu,

2) ustalenia na koniec roku podatkowego stanu zakupionych w danym roku i nie sprzedanych towarów (remanent zapasów) i korekty kosztów o wartość tego stanu.

Stan remanentu z poprzedniego roku zostaje zaliczony w ciężar kosztów w pierwszym dniu nowego roku podatkowego. Skarżący wskazał, że gdyby tak nie zrobić, czyli gdyby zaliczać stan remanentu z poprzedniego roku w ciężar kosztów w pierwszym dniu nowego roku podatkowego, to po pierwsze ten stan przestałby być kosztem kiedykolwiek ponieważ w pkt 1) w koszty daje się tylko zakupione towary, i po drugie ponieważ ogólne stwierdzenie przepisów podatkowych mówi, że kosztami obciążającymi przychód są wszystkie te, które służą powstaniu przychodu, a przecież towary znajdujące się w remanencie są po to aby je jak najszybciej sprzedać czyli właśnie w zaczynającym się roku podatkowym. Takie rozumowanie odpowiada także ogólnej zasadzie, że dochód będący podstawą opodatkowania jest wtedy kiedy przychody przekroczą koszty. Od tej zasady jest jeden wyjątek: konieczność dokonania remanentu końcowo rocznego. Gdyby nie stosować tej ogólnej zasady to należałoby przyjąć, że skarb państwa jest drapieżny i nie chce poczekać, aż u podatnika powstanie faktyczny dochód (czyli przychód przekroczy koszty) a to jest absurd gospodarczy i nie zgodne właśnie z tą zasadą, o której pisze Skarżący na początku tej kwestii. Z kolei gdyby nie było remanentów rocznych to mogłoby się zdarzyć, że podmiot stale zwiększający zakupy (co z drugiej strony jest nie realne) mógłby nie płacić podatku przez wiele lat, a to z kolei kłóciło by się z zasadą rocznych okresów podatkowych.