Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 10 lutego 2016 r., sygn. I SA/Gl 1030/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędziowie WSA Paweł Kornacki, Anna Tyszkiewicz-Ziętek (spr.), Protokolant Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2016 r. sprawy ze skargi A S.A. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej także: Kolegium) na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (aktualnie t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613, dalej także: o.p.) oraz art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz.U. z 2001 r., Nr 79, poz. 856) i § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie obszarów właściwości miejscowej samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz. U. Nr 198, poz. 1925) utrzymało w mocy decyzję Burmistrza S. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania A S.A. z siedzibą w W. (dalej: Spółka, strona) w podatku nieruchomości za 2014 r. w kwocie [...] zł.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano na wstępie, że w odwołaniu od decyzji organu I instancji strona, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia podniosła zarzut naruszenia art. 122, art. 187 § 1, art. 191, 197 § 1 oraz art. 210 § 1 pkt 6 w związku z art. 210 § 4 o.p. poprzez zaniechanie podjęcia niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, w tym wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, co skutkowało brakiem ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy; brak uzasadnienia faktycznego i prawnego zaskarżonej decyzji oraz oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na opinii biegłego, której nie można przypisać waloru z dowodu opinii biegłego. Wskazała również na naruszenie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm., dalej także: u.p.o.l.) w zw. z art. 3 pkt 1 lit. b i art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409, dalej także: u.p.b.) poprzez przyjęcie, że zbiornik na gaz płynny stanowi obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego ergo budowlę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, pomimo braku wykazania, że spełnia on cechy obiektu budowlanego w rozumieniu u.p.b. Zarzuciła także naruszenie art. 3 pkt 1 lit. b u.p.b. poprzez brak jego zastosowania przy ustalaniu czy zbiornik LPG jest obiektem budowlanym oraz poprzez brak przyjęcia, że zgodnie z nim opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlega obiekt budowlany rozumiany jako całość techniczno-użytkowa wraz z instalacjami i urządzeniami. Nadto podniosła zarzut naruszenia art. 3 pkt 3 u.p.b poprzez niewłaściwą wykładnię przedmiotowego przepisu, którego należyte znaczenie można odtworzyć dopiero poprzez zastosowanie wykładni systemowej polegającej na przyjęciu, iż budowlą są tylko takie obiekty wyliczone w tym przepisie, które są wynikiem procesu budowlanego. Wskazała również na naruszenie art. 4 ust. 1 pkt 3 oraz art. 6 ust. 1-2 u.p.o.l. poprzez brak ustalenia podstawy opodatkowania i momentu powstania obowiązku podatkowego mających wpływ na określoną w decyzji wysokość zobowiązania podatkowego.