Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2015 r., sygn. III SA/Wa 3398/14

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Aneta Trochim-Tuchorska, Sędziowie sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (sprawozdawca) sędzia WSA Beata Sobocha, Protokolant referent stażysta Magdalena Gajewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2015 r. sprawy ze skargi B. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia[...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. oddala skargę

Uzasadnienie

W wyniku postępowania kontrolnego przeprowadzonego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (dalej: "DUKS") wobec B. S. (dalej: "Skarżąca") w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. stwierdzono nieprawidłowości skutkujące zaniżeniem zadeklarowanego zobowiązania podatkowego za badany okres o 770.932 zł. Zdaniem DUKS Skarżąca zawyżyła koszty uzyskania przychodów na łączną kwotę 1.927.330 zł w związku z fakturami VAT, wystawionymi przez: R. Spółka z o. o. z siedzibą w W.; P. z o. o. z siedzibą w W.; P. Spółka z o. o. z siedzibą w W.. Odwołując się do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. - dalej "u.p.d.o.f.") DUKS uznał, że sporne faktury nie dokumentują rzeczywistych transakcji gospodarczych, zatem nie stanowią kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez Skarżącą w badanym okresie. Wobec powyższego decyzją z dnia [..] maja 2014 r. określił Skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 797.008 zł, tj. w kwocie o 770.932,00 zł wyższej niż zadeklarowana przez Skarżącą w zeznaniu rocznym PIT-36.

Skarżąca złożyła odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia DUKS ze wskazaniem do przeprowadzenia powtórnego postępowania dowodowego w przedmiotowej sprawie i dokonania odmiennego wnioskowania. Decyzji zarzuciła sprzeczność z normami wynikającymi z: art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm. - dalej: "O.p.") poprzez brak właściwej, wszechstronnej oceny zebranego materiału dowodowego; art. 121 § 1 O.p. poprzez rozstrzygnięcie wszelkich niejasności, wątpliwości na niekorzyść Skarżącej; art. 122 O.p. poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego zbadania sprawy i ustalenia prawdy materialnej; art. 181 w związku z art. 123 Ordynacji podatkowej poprzez fakt, iż DUKS oparł się jedynie na dowodach przeprowadzonych w toku innych, wszczętych wcześniej postępowań, nie przeprowadził własnego postępowania dowodowego, a w konsekwencji uniemożliwił Skarżącej wzięcie czynnego udziału w tym postępowaniu; art. 181 w związku z art. 123 O.p. poprzez fakt, iż opierając się jedynie na dowodach przeprowadzonych w toku innych postępowań DUKS dokonał błędnych ustaleń faktycznych; art. 187 i art. 191 O.p. poprzez fakt, iż nie dał wiary dokumentom przedłożonym przez Skarżącą w postaci umów na wykonanie robót budowlanych, protokołów odbioru robót i dowodów zapłaty mimo braku ku temu podstaw, polegających na stwierdzeniu nieważności tych dokumentów, ich podrobienia, przerobienia czy też ustalenia takich cech, które wpływają na ich ważność, a w konsekwencji wyciągnął błędne wnioski; art. 187 i art. 191 O.p. poprzez fakt, iż nie dał wiary wyjaśnieniom Skarżącej mimo braku ku temu podstaw, a w konsekwencji wyciągnął błędne wnioski; art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. poprzez błędne ustalenie, iż Skarżąca niewłaściwie udokumentowała poniesione wydatki; art. 193 § 1 i § 2 O.p. poprzez błędną interpretację powołanego przepisu na tle zebranego materiału dowodowego i w konsekwencji błędne ustalenie, że księgi podatkowe były prowadzone w sposób nierzetelny, nie mogąc stanowić dowodu tego, co zostało w nich zapisane; § 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z 2003 r., Nr 152 poz. 1475 ze zm.) poprzez uznanie, iż zapisy w księdze nie odzwierciedlają stanu rzeczywistego; błędnie ustalenia faktyczne co do wymiaru podatku dochodowego za 2008 r.