Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 8 lipca 2015 r., sygn. I SA/Wr 1014/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Anetta Chołuj, Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Protokolant Specjalista Edyta Luniak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 8 lipca 2015 r. sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą we W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za okres od 01 kwietnia 2006 r. do 31 marca 2007 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. stwierdza, że ww. decyzja nie podlega wykonaniu; III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 9.524 (słownie: dziewięć tysięcy pięćset dwadzieścia cztery) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy jn. Wyrokiem z 10 października 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) we Wrocławiu, w sprawie I SA/Wr 594/13, oddalił skargę A S.A. z/s we W. (dalej: A, spółka, strona, skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. (dalej: Dyrektor IS) z [...] marca 2013 r. (nr [...]), w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za okres od 1 kwietnia 2006 r. do 31 marca 2007 r. Przedstawiając stan faktyczny sprawy, WSA podał, że Naczelnik D. Urzędu Skarbowego we W. określił spółce za ww. okres podatek dochodowy od osób prawnych w wysokości [...] zł, tj. w kwocie o [...] zł wyższej, niż wynikająca ze złożonej przez spółkę korekty zeznania CIT-8.

Po rozpoznaniu sprawy w trybie odwoławczym, Dyrektor IS uchylił decyzję organu I instancji i określił spółce zobowiązanie podatkowe w wysokości [...] zł. Ustalił, że spółka zaniżyła przychody podatkowe, jak i zawyżyła koszty uzyskania przychodów.

W skardze do WSA, spółka zarzuciła naruszenie norm prawa materialnego poprzez błędną interpretację art. 9 ust. 1, art. 12 ust. 1, ust. 3 i ust. 3a, art. 13 ust. 1, art. 15 ust. 1, ust. 4 i ust. 6, art. 16 ust. 1 pkt 1c, pkt 22, pkt 38a, pkt 45, pkt 65, art. 16c pkt 5, art. 16g ust. 13, art. 16h ust. 1, art. 18 ust. 1, art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm. - dalej u.p.d.o.p.). Ponadto wskazała na naruszenie norm prawa procesowego, tj. art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej: o.p.) poprzez wykroczenie przez organ podatkowy poza prawnie wyznaczone granice, a także art. 121 o.p. przez naruszenie zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych, art. 122 o.p. poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej oraz art. 124 o.p. wskutek naruszenia zasady przekonywania. W odpowiedzi na skargę, Dyrektor IS podtrzymał stanowisko wyrażone