Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. II SA/Rz 22/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Stanisław Śliwa Sędziowie WSA Elżbieta Mazur - Selwa WSA Magdalena Józefczyk /spr./ Protokolant sekretarz sądowy Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi K. L. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia nienależnie pobranego zasiłku uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] września 2014 r. nr [...]

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [.] grudnia 2013 r. Prezydent Miasta [.] orzekł o obowiązku zwrotu przez KL nienależnie pobranego zasiłku dla bezrobotnego w kwocie 9338,50 zł pobranego w okresie od 10 listopada 2011 r. do 9 listopada 2012 r.

W piśmie z dnia 23 grudnia 2013 r. KL zwrócił się do Prezydent Miasta [.] o umorzenie ww. należności, powołując się na trudną sytuację życiową, posiadanie na wychowaniu trójki dzieci, w tym jednego dziecka niepełnosprawnego, brak stałego zatrudnienia i podejmowanie pracy jedynie w ramach robót interwencyjnych. Wyjaśnił, że wyjeżdżając z kraju popełnił błąd nie wyrejestrowując się z urzędu pracy, jednak nie chciał pozostawić rodziny bez ubezpieczenia zdrowotnego.

Decyzją z dnia [.] maja 2014 r. Prezydent Miasta [.] odmówił umorzenia ww. należności, jednak na skutek uwzględnienia odwołania strony Wojewoda [.] decyzją z dnia [.] lipca 2014 r. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Następnie decyzją z dnia [.] września 2014 r. nr [.], Prezydent Miasta [.] ponownie odmówił umorzenia należności. W podstawie prawnej organ powołał art. 76 ust. 7, art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. d) ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.) zwana dalej ustawą oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.) zwana dalej w skrócie k.p.a. Organ I instancji uznał, że nie zaistniały temu przesłanki określone w art. 76 ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 674 z późn. zm.). Dochód miesięczny rodziny na dzień 22 lipca 2014 r. wynosił 2485,44 zł, a ustalone wydatki 1145 zł, nie uwzględniając wydatków na żywność, odzież i środki czystości. Jest on wyższy niż uprawniający do uzyskania pomocy społecznej i to pomimo, że jedno z dzieci strony jest niepełnosprawne. Ponadto, powołany przepis stanowi podstawę nie tylko do umorzenia należności, ale też ich rozłożenia na raty lub odroczenia terminu płatności. Fakt podjęcia pracy w Holandii przez skarżącego może mieć istotny wpływ na sytuację materialną strony. Pomimo trudnej sytuacji życiowej i materialnej KL nie spełnia żadnej z przesłanek z art. 76 ust. 7 pkt 2 ustawy. Ponadto organ nie jest kompetentny w sprawie zmiany wyroku sądu z dnia 14 stycznia 2014 r. sygn. akt II K [.] /13.