Wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 kwietnia 2015 r., sygn. II SA/Kr 81/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: WSA Kazimierz Bandarzewski WSA Aldona Gąsecka-Duda (spr.) Protokolant: specjalista Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Nr XLIII/389/2014 Rady Gminy Korzenna z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Korzenna oznaczonego jako plan "Nr 12 -Miłkowa/Janczowa" stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej obszary: 1-4 MNR, 1-1 MNR, 1-2 MNR, 1-6 MNR, 1-7 MNR, 1-8 MNR i 1-9 MNR, objęte załącznikami graficznymi nr 1 i 2 zaskarżonej zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 28 listopada 2014 r., działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w związku z art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewoda Małopolski wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Nr XLIII/389/2014 Rady Gminy Korzenna z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Korzenna oznaczonego jako plan "Nr 12-Miłkowa/Janczowa", kwestionując ją w części dotyczącej działek o nr ewid. [...], [...], [...] w obr. ewid. M. i działek o nr ewid. [...] i [...] w obr. ewid. [...], o gruntach klas III, położonych w obszarze o symbolu MNR, ujętych na załącznikach nr 1 i 2 rysunku planu.

Wojewoda Małopolski domagał się stwierdzenie nieważności rysunku planu w powyższym zakresie.

Uzasadniając zgłoszone żądanie podawał, że przedmiotowa uchwała wraz ze stanowiącymi jej integralną część załącznikami i przekazaną Wojewodzie Małopolskiemu dokumentacją formalnoprawną prac planistycznych została poddana ocenie nadzorczej. Skarżący sprawdził przedłożone dokumenty pod względem spełnienia wymogów wynikających z przepisów prawa w zakresie dotyczącym zawartości i treści przedmiotowej uchwały, kompletności i zawartości dokumentacji prac planistycznych, a także prawidłowości wykonania czynności procedury uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określonej w art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ocena ta wykazała, że nie spełniono wymogów art. 17 pkt 6 lit. c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( tekst jednol. Dz. U. z 2012 roku, poz. 647, ze zm.) w związku z art. 7 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (tekst jednol. Dz. U. z 2013 r., poz. 1205, ze zm.) w zaskarżonej części. Zgodnie z art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenia gruntów rolnych, które są położone poza granicami administracyjnymi miast i stanowią użytki rolne klas I-III, na cele nierolnicze i nieleśne dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Aby można było tego dokonać konieczne jest uzyskanie w ramach procedury planistycznej sporządzania projektu planu zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Zgoda ta, zgodnie z uzasadnieniem do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w składzie 7 sędziów z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt II OPS 1/10, jest warunkiem koniecznym do legalnego przeznaczenia w planie miejscowym gruntów, stanowiących użytki rolne klas I-III na cele nierolnicze i nieleśne, przy czym zgoda taka nie jest sama w sobie aktem przesądzającym o nierolniczym przeznaczeniu gruntów. Aktem tym jest bowiem plan miejscowy określający dla nich nierolnicze przeznaczenie.