Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 marca 2015 r., sygn. II SA/Wa 943/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski (spr.) Sędziowie WSA Anna Mierzejewska Ewa Grochowska-Jung Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2015 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wyznaczenia na stanowisko radcy prawnego w części dotyczącej grupy uposażenia 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję nr [...] z dnia [...] lutego 2014 r.; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

Minister Obrony Narodowej decyzją nr [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. wydaną na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego, po rozpatrzeniu wniosku [...] J. P., o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Obrony Narodowej nr [...] z dnia [...] lutego 2014 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Obrony Narodowej nr [...] (pkt [...]) z dnia [...] lipca 1999 r., dotyczącej wyznaczenia oficera na stanowisko służbowe radcy prawnego, w części odnoszącej się do grupy uposażenia, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji Minister Obrony Narodowej wskazał, iż po przeprowadzeniu - wszczętego na wniosek [...] J. P. - postępowania, decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. odmówił stwierdzenia nieważności swojej decyzji nr [...] (pkt [...]) z dnia [...] lipca 1999 r., w sprawie wyznaczenia oficera na stanowisko służbowe radcy prawnego w Wojewódzkim Sztabie Wojskowym w [...], w części dotyczącej zaszeregowania tego stanowiska służbowego do grupy uposażenia U-14, nie podzielając zarzutu, że decyzja nie została wydana z rażącym naruszeniem art. 224 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 z póżn. zm.), który to przepis stanowi zakaz przyznania radcy prawnemu uposażenia na poziomie niższym od uposażenia przewidzianego dla stanowiska służbowego głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska. Jednocześnie podniesiono, że w Wojewódzkim Sztabie Wojskowym w [...] nie występowało stanowisko służbowe głównego specjalisty, wobec czego porównania uposażenia dokonano w odniesieniu do innych kluczowych stanowisk występujących w Wojewódzkim Sztabie Wojskowym w [...]. W wyniku tego porównania nie dopatrzono się rażącego naruszenia przywołanego przepisu ustawy o radcach prawnych. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Obrony Narodowej nr [...] z dnia [...] lipca 2012 r. W wyniku skargi J. P. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 lutego 2013 r., sygn. akt II SA/WA 1860/12, uchylił wydane decyzje. W uzasadnieniu wyroku Sąd uznał za błędne stanowisko organu, zgodnie z którym sytuację uposażeniową radcy prawnego należy odnosić wyłącznie do stanowisk służbowych przewidzianych w jednostce wojskowej, w której pełni on służbę wojskową. Wskazał, iż porównania uposażenia radcy prawnego należy dokonać do stanowisk służbowych głównych specjalistów występujących w Siłach Zbrojnych. Zdaniem Sądu nie ma bowiem znaczenia prawnego, że stanowisko głównego specjalisty nie znajduje się w strukturze etatowej konkretnej jednostki wojskowej, istotne jest, że takie stanowisko występuje w Siłach Zbrojnych. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 listopada 2013 r., sygn. akt I OSK 1343/13, oddalił skargę kasacyjną Ministra Obrony Narodowej wniesioną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i stał się on prawomocny od dnia 19 listopada 2013 r.