Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 3 lutego 2015 r., sygn. II SA/Bk 1090/14

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński,, sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 lutego 2015 r. sprawy ze skargi M. M. na postanowienie P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego decyzją nakazującą rozbiórkę obiektu budowlanego oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] września 2014 r. nr [...] utrzymano w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. z dnia [...] września 2014 r. nr [...] odmawiające J. K., C. Z. i M. M., reprezentowanym przez G. M., wznowienia postępowania administracyjnego, zakończonego ostateczną decyzją tego ostatniego organu z dnia [...] lutego 2005 r. nr [...] nakazującą G. M. rozbiórkę tarasu ze schodami i pomieszczeniem gospodarczym pod tarasem, samowolnie dobudowanego do budynku mieszkalnego, znajdującego się na działce nr geod. [...] przy ul. [...] w S.

U podstaw powyższego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne

i prawne.

Decyzją z dnia [...] lutego 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w S. nakazał G. M. rozbiórkę tarasu ze schodami

i pomieszczeniem gospodarczym pod tarasem, samowolnie dobudowanym do budynku mieszkalnego, znajdującego się na działce nr geod. [...] przy

ul. [...] w S. Decyzja ta stała się ostateczna, a prowadzone później wieloetapowe postępowania w trybach nadzwyczajnych nie doprowadziły do wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

Następnie wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2014 r. J. K., C. Z. i M. M., reprezentowani przez G. M. zwrócili się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. o wznowienie postępowania administracyjnego, zakończonego wyżej wymienioną decyzją ostateczną. Wnioskodawcy wskazali, że bez własnej winy nie brali udziału