Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 stycznia 2015 r., sygn. VII SA/Wa 2437/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Gierak- Podsiadły (spr.), , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak- Pęczkowska, Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka, Protokolant st. ref. Karolina Kaca, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi R. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2014 r., znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez R. G. jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2014 r. znak: [...], wydana w postępowaniu nadzwyczajnym, w trybie stwierdzenia nieważności decyzji.

Postępowanie to uruchomione zostało na wniosek skarżącego, który w piśmie z dnia [...] września 2013 r. skierowanym do Wojewody [...], wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej P.P.H.U. "[...]" T. M. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz z infrastrukturą towarzyszącą, na działkach nr [...],[...],[...],[...] przy ul. [...] w [...]. Wnosząc o stwierdzenie nieważności wskazanej decyzji o pozwoleniu na budowę, wnioskodawca powołał się na przesłankę z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i podniósł, że kwestionowana decyzja została wydana bez podstawy prawnej, albowiem decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] września 2003 r. nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu stanowiąca podstawę jej wydania, została unieważniona. W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca przywołał uchwałę siedmiu sędziów NSA z dnia 13 listopada 2012 r. o sygn. akt I OPS/2012 i wskazał, że zgodnie z tym orzeczeniem stwierdzenie nieważności decyzji, w oparciu o którą wydano inną przedmiotowo zależną decyzję, może stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji zależnej na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, a nie do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a.