Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 kwietnia 2014 r., sygn. I SA/Wr 58/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Ciołek, Sędziowie: Sędzia WSA Anetta Chołuj (sprawozdawca), Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska, Protokolant: Justyna Tatar, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi D. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2010 r. I) uchyla zaskarżoną decyzję; II) orzeka, że uchylona decyzja nie może być wykonana; III) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz skarżącego kwotę 10.978 (dziesięć tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt osiem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi D. L. (dalej: strona/skarżący/podatnik) jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W. (dalej: DIS, organ odwoławczy, organ II instancji) z dnia [...] r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. (dalej: DUKS, organ I instancji) z dnia [...] r. nr [...] rozstrzygającą w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: VAT) za okresy od stycznia do grudnia 2010 r.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że powołaną na wstępie decyzją organ I instancji na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 oraz 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej: uVAT, ustawa o VAT) zakwestionował w rozliczeniu VAT skarżącego za okres od stycznia do grudnia 2010 r. podatek naliczony wykazany w fakturach VAT wystawionych dla skarżącego przez L. B., dokumentujących zakup towarów (części do komputerów). Organ I instancji uznał, że dostawy dokumentowane zakwestionowanymi fakturami w rzeczywistości nie miały miejsca. Zdaniem organu wystawca faktur nie dostarczał skarżącemu żadnych towarów, a jedynie wystawiał tzw. puste faktury. Zdaniem organu I instancji świadczył o tym: - brak jakiegokolwiek źródła pochodzenia towaru, co potwierdzają materiały zgromadzone w toku postępowania prowadzonego wobec L. B. za tożsamy okres rozliczeniowy, które zakończyło się wydaniem (prawomocnej) decyzji DUKS we W. z dnia [...] r. nr [...], w której na podstawie art. 108 ust. 1 uVAT określono ww. kwoty podatku VAT do zapłaty w wysokości wynikającej z wystawionych faktur; - brak dokumentów towarzyszących spornym transakcjom; - płatności dokonywane głównie w formie gotówkowej; - brak dowodów zapłaty; - brak majątku po stronie L. B.; - sprzeczne zeznania stron transakcji co do okoliczności nawiązania współpracy, częstotliwości dostaw; - zeznania pracowników strony (G. T. i K. K.) rozbieżne co do częstotliwości wizyt dostawcy w firmie skarżącego i wiedzy pracowników o dostarczanych towarach, zwłaszcza w kontekście faktu, że ww. pracowali obok siebie w jednym pokoju na przestrzeni kilku metrów, co kontrolujący mogli stwierdzić podczas oględzin w siedzibie firmy w dniu 5 marca 2013 r. ; - gromadzenie przez skarżącego deklaracji VAT-7 L. B., na podstawie których skarżący mógł przypuszczać, że jest jedynym kontrahentem L. B., co jest rzeczą rzadką i świadczy o świadomości strony, że uczestniczy w transakcjach zmierzających do popełnienia oszustwa podatkowego.