Wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 lutego 2014 r., sygn. III SA/Kr 514/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Lechowski (spr.) Sędziowie WSA Wojciech Jakimowicz WSA Janusz Kasprzycki Protokolant Ewelina Knapczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2014 r. sprawy ze skargi P. D. na decyzję Wojewody z dnia 2 kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 2 kwietnia 2013 r. znak [...], po rozpatrzeniu odwołania P. D., Wojewoda uchylił w całości decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2013 r. znak: [...], orzekającą o wymeldowaniu P. D. z pobytu stałego z lokalu przy ul. S w K i odmówił wymeldowania P. D. z pobytu stałego z tego lokalu.

W podstawie prawnej decyzji organu odwoławczego powołano przepisy art. 138 §1 ust. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267.) w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2006 r., nr 139, poz. 993).

Uzasadniając swoją decyzję Wojewoda wskazał następujące okoliczności faktyczne i motywy prawne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia.

Decyzją z dnia [...] 2013 r., Prezydent Miasta orzekł o wymeldowaniu P. D. z miejsca pobytu stałego z lokalu przy ul. S w K uznając za udowodnione, że wymieniony dobrowolnie i trwale opuścił dotychczasowe miejsce stałego zameldowania, natomiast nie dopełnił obowiązku wynikającego z ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, tj. nie wymeldował się.

Organ I instancji wskazał, że z wnioskiem o wymeldowanie P. D. wystąpił 26.07.2012 r. jego ojciec P. D. twierdząc, że syn nie zamieszkuje w lokalu od września 2011 w związku z pracą w Szwecji. Według ustaleń organu I instancji P. D. był w przedmiotowym lokalu po raz ostatni w lecie 2012 r, a w następstwie nieporozumień z ojcem, podczas następnego pobytu w Polsce we wrześniu 2012, nie był już do lokalu wpuszczony. Uwzględniając wniosek o wymeldowanie Prezydent Miasta miał na uwadze, że mimo deklaracji P. D. nie przedłożył w wyznaczonym terminie kopii wniesionego pozwu o przywrócenie dostępu do lokalu, co wedle jego własnych oświadczeń miało oznaczać, że rezygnuje z tego środka prawnego. Zdaniem Organu I instancji zachowanie skarżącego świadczyło o rezygnacji z traktowania miejsca zameldowania jako miejsca stałego zamieszkania.