Wyrok WSA w Łodzi z dnia 26 września 2013 r., sygn. I SA/Łd 1019/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Teresa Porczyńska (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Ewa Cisowska-Sakrajda sędzia NSA Wiktor Jarzębowski Protokolant asystent sędziego Maciej Dębski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2013 r. sprawy ze skargi T. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję w części dotyczącej odsetek od zaliczek miesięcznych w podatku dochodowym od osób fizycznych za okres od stycznia do grudnia 2005r.; 2. oddala skargę w pozostałej części; 3. określa, że zaskarżona decyzja w zakresie wskazanym w punkcie 1 sentencji niniejszego wyroku nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku; 4. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz strony skarżącej kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu części kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...]. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...]. określającą P. G. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 rok w kwocie 26.842 zł wraz z należnymi odsetkami za zwłokę w kwocie 1.058 zł.

Organy podatkowe ustaliły m.in., że podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej, poprzez ujęcie w kosztach wydatków na zakup paliwa udokumentowanego fakturami wystawionymi przez Spółki A z o.o. i Spółka B, które - w ocenie organów podatkowych - nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych.

W związku z powyższymi nieprawidłowościami w zakresie ewidencjonowania kosztów i przychodów w działalności gospodarczej, na podstawie art. 193 § 1, § 2 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), organy podatkowe uznały za nierzetelną prowadzoną przez skarżącego podatkową księgę przychodów i rozchodów. W części dotyczącej kosztów uzyskania przychodu, udokumentowanych fakturami od w/w Spółek uznano, że księga ta nie stanowi dowodu tego, co wynika z zawartych w niej zapisów. W pozostałym zakresie uznano księgę podatkową za stanowiącą dowód w postępowaniu podatkowym; dochód określono na podstawie przychodów wynikających z tych ksiąg i niekwestionowanych kosztach uzyskania przychodu; na podstawie art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej odstąpiono od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania.