Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. I SA/Gd 513/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia NSA Ewa Kwarcińska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Sylwia Górny, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi R. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 21 grudnia 2009 r., nr [...], [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem zwrotu wpisu oraz na rzecz uczestnika postępowania kwotę 2.417 (dwa tysiące czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie

I SA/Gd 513/13

UZASADNIENIE

I.

Zaskarżoną decyzją z 21 grudnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej [...] (dalej: Dyrektor Izby Skarbowej) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego [...] z [...], nr [...], którą określono skarżącemu R. J. i B. J. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. w kwocie 36.278 zł. Jako podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia wskazano art. 1, art. 3, art. 6 ust. 2, art. 9, art. 10, art. 12, art. 14 ust. 1, art. 22 ust. 1, art. 23, art. 24 ust. 2, art. 24a, art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. a) i ust. 7, art. 27b ust. 1 pkt 1 i ust. 2-3, art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.).

Organ odwoławczy zaaprobował ustalenia stanu faktycznego dokonane przez organ podatkowy pierwszej instancji, w świetle których skarżący m.in. zawyżył wysokość kosztów uzyskania przychodów poprzez nieuprawnione zaliczenie w poczet kosztów straty w wysokości 40.000 zł, powstałej na skutek kradzieży (rozboju dokonanego na osobie skarżącego 19 sierpnia 2003 r.). W ocenie organu okoliczności kradzieży, na którą powoływał się skarżący, wskazywały na brak należytego zabezpieczenia przez niego środków pieniężnych przed zaistnieniem takiego zdarzenia (niedochowanie należytej staranności przy przechowywaniu środków pieniężnych, narażając się tym samym na ryzyko ich utraty) i z tego względu skarżącemu nie przysługiwało prawo uwzględnienia poniesionej w ten sposób straty w kosztach uzyskania przychodów. Ponadto organ stwierdził, że skarżący nie udowodnił związku skradzionych pieniędzy z prowadzoną działalnością gospodarczą. Natomiast za bez znaczenia dla sprawy uznano kwestię pochodzenia skradzionych środków, które - jak wskazywał skarżący - pochodziły z utargu dziennego.