Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 lutego 2013 r., sygn. III SA/Wa 2095/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędzia WSA Katarzyna Golat (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Agata Próchniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2013 r. sprawy ze skargi E. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2012 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz E. S. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. zaskarżoną decyzją z [...] kwietnia 2012 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta L. z [...] stycznia 2012 r. nr [...], ustalającą E. S. (dalej jako "Skarżąca" lub "Strona") wysokość podatku od nieruchomości na rok 2012 w kwocie 697,00 zł.

2. Decyzje te zapadły w następującym stanie faktycznym.

2.1. Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. Burmistrz Miasta L. ustalił Stronie wysokość podatku od nieruchomości na 2012 w kwocie 697,00 zł. Za podstawę opodatkowania organ pierwszej instancji przyjął budynki pozostałe o pow. 83 m2 oraz grunty budowlane o pow. 607 m². W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż wysokość podatku ustalił na podstawie informacji w sprawie podatku od nieruchomości, oraz danych z ewidencji gruntów i budynków.

2.2. Od powyższej decyzji Skarżąca złożyła odwołanie, w którym wniosła o zmianę decyzji z powodu jej niezgodności z prawem, ewentualnie o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Strona wskazała, iż organ I instancji nieprawidłowo zastosował stawkę podatkową w wysokości 7,30 zł od 1m² pow. do posiadanego przez nią budynku letniskowego, gdyż winna być zastosowana stawka przewidziana dla budynków mieszkalnych. Zdaniem Skarżącej takie działanie narusza art. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613, ze zm.), a także stoi w sprzeczności do generalnej zasady obowiązku działania organu w celu pogłębiania zaufania obywateli do organów wyrażonej w art. 8 Kpa. W celu wykazania błędnej kwalifikacji budynku Strona powołała się na wyrok NSA z 4 marca 1998 r., sygn. akt I SA/Gd 1476/96. Ponadto wskazała, iż organ pierwszej instancji wydając zaskarżoną decyzję nie urzeczywistnił zasady sprawiedliwości społecznej wynikającej z art. 2 Konstytucji RP, bowiem domy letniskowe spełniające funkcje mieszkalne, tak jak jej dom, nie powinny być przez organy podatkowe kwalifikowane do wyższej stawki podatkowej. Dodatkowo Strona podniosła, iż pismem z 21 lutego 2011 r. wystąpiła do Starostwa Powiatowego w W. o zmianę klasyfikacji budynku na mieszkalny.