Wyrok NSA z dnia 4 marca 1998 r., sygn. I SA/Gd 1476/96

To, co ustawodawca określił budynkami mieszkalnymi różnicowane może być przez radę gminy jedynie w ramach stawki maksymalnej z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, budynek mieszkalny bowiem nie może być jednocześnie zaliczony do pozostałych w rozumieniu pkt 3 tego przepisu.

uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie podatku od nieruchomości.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Ch. z 16.II.1996 r., którą Wiktorowi C. - właścicielowi zabudowanej nieruchomości położonej we wsi Z. - wymierzony został za 1996 r. podatek od tej nieruchomości w kwocie 280,60 zł. W ten sposób Kolegium zaakceptowało wszystkie podstawy decyzji Wójta, na które składały się - jako podstawa prawna - przepisy art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm. i par. 1 uchwały Rady Gminy Ch. z 28.XII.1995 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek i opłat lokalnych, a jako podstawa faktyczna - ustalenia, iż zabudowana część opodatkowanej nieruchomości ma charakter nieruchomości letniskowej. Dlatego wymiar podatku miał mieć podstawę w stawkach ustanowionych w cytowanym par. 1 uchwały Rady Gminy. Wśród nich bowiem stawka 2,87 zł za m2 powierzchni użytkowej przewidziana była dla budynku letniskowego i innego budynku wzniesionego na działce letniskowej. Takie budynki skarżącego miały łączną powierzchnię 88,50 m2. Pozostała część spornego zobowiązania była iloczynem całej powierzchni gruntów /1.129 m2 i stawki 0,02 zł za m2/, choć w decyzjach obu instancji, mimo zastosowania jednej stawki, osobno wymieniono grunt o powierzchni 1.100 m2 jako działkę letniskową.

W odpowiedzi na zarzuty podatnika z odwołania Kolegium cytowało, bez wskazania źródła prawnego, definicję domu letniskowego, a mianowicie, że jest to budynek położony na terenie wsi lub w rejonie przeznaczonym na cele rekreacyjne ludności, służący do wypoczynku. W ślad za tym stwierdziło, iż przypisanie takiego przymiotu budynkowi odwołującego nie powinno budzić wątpliwości w sytuacji, kiedy on sam przyznaje, że przebywa w nim okresowo. Wykorzystuje go zatem w celach rekreacyjno-wypoczynkowych. Organ odwoławczy posługiwał się wykładnią celowościową, wywodząc z ustawowej klasyfikacji budynków jako przedmiotów opodatkowania celowość zróżnicowania stawek podatku. Tak więc najniższe stawki dotyczące budynków mieszkalnych miały być usprawiedliwione stałym zamieszkiwaniem w tych budynkach. Z kolei zakwalifikowanie domów letniskowych do wyższych stawek miało uzasadniać większe obciążenie podatkowe osób "nie zmuszonych do zamieszkiwania na terenie określonej gminy".