Postanowienie WSA w Lublinie z dnia 8 lutego 2013 r., sygn. II SA/Lu 20/13

Przywrócenie terminu; Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi U. K. na uchwałę Rady Gminy z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w zakresie wniosku U. K. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi p o s t a n a w i a przywrócić termin do wniesienia skargi.

Uzasadnienie

W dniu 11 grudnia 2012 r. U. K. wniosła za pośrednictwem organu skargę na uchwałę Rady Gminy N. D. z dnia [...] r., nr [...] w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy N. D .

Wraz z powyższą skargą skarżąca złożyła wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia. We wniosku tym wyjaśniła, że w dniu 11 października 2012 r. wezwała Radę Gminy N. D. do usunięcia naruszenia prawa zawartego w zaskarżonej uchwale. W piśmie z dnia 5 listopada 2012 r. Przewodniczący Rady Gminy N. D. poinformował stronę, że z uwagi na skomplikowany charakter sprawy, jako termin jej załatwienia wyznaczono dzień 10 grudnia 2012 r. W związku z tym skarżąca do dnia wniesienia skargi oczekiwała na odpowiedź organu na jej wezwanie, którego jednak nie otrzymała. Ponadto skarżąca wskazała, że ze względu na niejednolite stanowiska zawarte w komentarzach prawniczych była przekonana, iż w razie braku odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, skargę na uchwałę rady gminy należy wnieść najpóźniej w terminie 30 dni od dnia, w którym upłynął maksymalny dwumiesięczny termin na ustosunkowanie się przez organ do wniesionego wezwania. W tym zakresie skarżąca powołała się m.in. na Komentarz do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym autorstwa Tomasza Bąkowskiego oraz Komentarz do ustawy o samorządzie gminnym, którego autorami są: G. Jyż, A. Pławecki i A. Szewc. W ocenie skarżącej uchybienie terminu do wniesienia skargi nastąpiło zatem bez jej winy i nie jest wynikiem nieznajomości prawa, lecz nieznajomości jego interpretacji.