Wyrok WSA w Krakowie z dnia 27 lutego 2013 r., sygn. I SA/Kr 1516/12

|Sygn. akt I SA/Kr 1516/12 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 lutego 2013r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Urszula Zięba, Sędziowie: WSA Stanisław Grzeszek, WSA Piotr Głowacki (spr.), Protokolant: Bożena Piątek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2013r., sprawy ze skarg Wyższej Szkoły Zarządzania w W. oraz "P" S.A., w W., na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z dnia 5 czerwca 2012r. Nr [...],[...],[...],[...],[...], w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata: 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, - skargi oddala-

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia 9 stycznia 2012r., nr: [...] Prezydent Miasta K. określił w stosunku do P. S.A. z siedzibą w Warszawie oraz Wyższej Szkole Zarządzania z siedzibą w W. podatek od nieruchomości za lata 2007-2011 w sprecyzowanych w decyzjach kwotach.

W uzasadnieniach decyzji wskazano, że budynek jak również grunt będący współwłasnością Wyższej Szkoły Zarządzania i P. S.A. są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Zajęcie to dotyczy tych części budynku i gruntu, które zgodnie z umową quo ad usum zawartą pomiędzy współwłaścicielami przypada, na rzecz P. S.A. Z treści zawartej w dniu 6 maja 2004 roku umowy wynika, że P. S.A. zajmuje na działalność gospodarczą część budynku o powierzchni 258,40 m2. , ze składanych zaś deklaracji, że na działalność gospodarczą zajmuje dodatkowo 116,10 m2 powierzchni gruntów. Pozostała część powierzchni użytkowej budynku oraz gruntu, zgodnie z umową, pozostają w użytkowaniu Wyższej Szkoły Zarządzania. Organ I instancji wskazał, że umowa quo ad usum nie wiąże organu podatkowego w zakresie dokonanego podziału do użytkowania nieruchomości wspólnej. Umowa ta dotyczy wyłącznie zasad korzystania z nieruchomości wspólnej, kształtowanych wolą stron tego stosunku zobowiązaniowego. Charakter dyspozytywny takiego działania nie ma jednak znaczenia dla stosunków prawnopodatkowych, charakteryzujących się kognitywnym charakterem norm prawa podatkowego. W ocenie organu I instancji przepisy prawa podatkowego kształtują treść podatkowego stosunku zobowiązaniowego z mocy samej ustawy i wyłączają w tym zakresie wolę uczestników tego stosunku prawnego. Podział nieruchomości dla celów jej użytkowania w proporcjach, gdzie P. S.A. użytkuje mniejszą powierzchnię, niż wynikałoby to z jej udziału idealnego w nieruchomości w istocie dowodzi, że spółka w pełni realizuje swoje prawo właścicielskie i godzi się na użytkowanie i pobieranie pożytków z nieruchomości wspólnej w mniejszym zakresie. Zawarta umowa nie stanowi także utraty posiadania nad rzeczą, a jedynie umowne jej oddanie w użytkowanie.