Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. I SA/Ol 649/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Błesiński, Sędziowie sędzia WSA Wiesława Pierechod (sprawozdawca), sędzia WSA Renata Kantecka, Protokolant referent stażysta Agnieszka Szymańska-Flisikowska, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 17 stycznia 2013r. sprawy ze skargi J. C. na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania na rok 2011 oraz nałożenia sankcji finansowej I. oddala skargę, II. zasądza od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, na rzecz radcy prawnego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł oraz należny od tej kwoty podatek od towarów i usług, tytułem opłat za zastępstwo prawne wykonywane z urzędu

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (dalej: Dyrektor ARiMR) utrzymał w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego ARiMR z dnia "[...]" w przedmiocie odmowy przyznania J.C. pomocy finansowej z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW) na rok 2011 oraz nałożenia sankcji finansowej.

Z motywów decyzji oraz akt sprawy wynika, że J.C. złożył w dniu 9 maja 2011r. wniosek o przyznanie m.in. pomocy finansowej z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania do powierzchni 8,10 ha, w tym do powierzchni 5.67 ha zadeklarowanej na działkach ewidencyjnych "[...]", "[...]" i "[...]", obręb S. Działki te wnioskodawca dzierżawił na podstawie trzech umów zawartych na okres od 25 maja 2010r. do 24 maja 2011r.

W toku postępowania Kierownik Biura Powiatowego ARiMR (dalej: Kierownik Biura ARiMR) stwierdził, że istnieje różnica pomiędzy powierzchnią zadeklarowaną we wniosku, a stwierdzoną w trakcie kontroli na miejscu w terenie, przekraczająca 50%.