Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 grudnia 2012 r., sygn. III SA/Wa 1391/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Olechniewicz, Sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Agata Zdunek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki w podatku od towarów i usług za wrzesień 2008 r. oraz za styczeń, luty, marzec i czerwiec 2009 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. orzekł o solidarnej ze spółką i innym członkiem zarządu odpowiedzialności podatkowej M. C. (dalej "Skarżący") za zaległości podatkowe spółki I. Sp. z o. o. w W. z tytułu podatku od towarów i usług za wrzesień 2008 r., a także styczeń - marzec 2009 r. oraz czerwiec 2009 r., wraz z odsetakim za zwłokę, w wysokości określonej w tej decyzji. Decyzja została doręczona Skarżącemu w dniu 2 sierpnia 2011 r. na adres w Belgii.

W odwołaniu wniesionym przez profesjonalnego pełnomocnika, ustanowionego w Polsce, Skarżący zarzucił decyzji naruszenie art. 17 Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych, sporządzonej w Strasburgu w dniu 25 stycznia 1988 r. z (Dz. U. 1998 r. Nr 141, poz. 913), zaniechanie prawidłowego doręczenia skarżonej decyzji (jak i pozostałej korespondencji w sprawie) z pominięciem właściwych organów Królestwa Belgii, a także niedopuszczalne w świetle Konwencji doręczenie decyzji i korespondencji w języku polskim, którym Skarżący nie włada, co z kolei doprowadziło do faktycznego pozbawienia go możliwości podjęcia efektywnej obrony swoich praw jako strony postępowania. Według Skarżącego stanowiło to jawne naruszenie art. 121 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, tj. fundamentalną zasadę zaufania. Wskazano też na naruszenie art. 123 § 1 i 2 oraz art. 189 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej poprzez faktyczne pozbawienie prawa do obrony, uniemożliwienie podjęcia czynności prowadzących do wykazania przesłanek egzoneracyjnych, naruszenie art. 123 § 1 i 2 oraz art. 189 § 1 i 2 Ordynacji wskutek wyznaczania Skarżącemu - obywatelowi Królestwa Belgii, niewładającemu językiem polskim, zbyt krótkich terminów dla podjęcia inicjatywy dowodowej oraz wypowiedzenia się odnośnie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, uniemożliwiających mu realne podjęcie czynności w postępowaniu. W odwołaniu wskazano też na naruszenie art. 180, 181, 187 w zw. z art. 197 Ordynacji poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii stosownego biegłego i ustalenie przesłanek do ogłoszenia upadłości I. sp. z o. o. w oparciu o bliżej nieskonkretyzowane prawnie (więc nie wiążące) źródła i dane statystyczne (tj. nieznajdujące swego ustawowego potwierdzenia wskaźniki płynności bieżącej pochodzące od Komisji ds. Analizy Finansowej Rady Naukowej Stowarzyszenia Księgowych w Polsce). Skarżący wskazał też na naruszenie art. 116 § 1 Ordynacji poprzez objęcie decyzją wyłącznie jednego z członków zarządu spółki, naruszenie art. 147 w zw. z art. 121 § 2 ustawy Ordynacji poprzez zaniechanie pouczenia o obowiązku ustanowienia pełnomocnika do doręczeń w Polsce, co doprowadziło do faktycznego pozbawienia Skarżącego możliwości podjęcia realnej i efektywnej obrony swoich praw, jako strony postępowania.