Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 13 grudnia 2012 r., sygn. II SA/Ol 1188/12

Dnia 13 grudnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant referent-stażysta Anna Zofia Głażewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2012 roku sprawy ze skargi Spółki A na uchwałę Rady Miejskiej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie stawki opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu "[...]" Rada Miejska w "[...]" podjęła uchwałę Nr "[...]" w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych. W § 3 ust. 1 uchwały ustalono, że za zajęcie pasa drogowego w celu umieszczenia urządzeń infrastruktury technicznej ustala się roczną stawkę opłaty za 1m2 powierzchni pasa drogowego w wysokości 200 zł.

Skargę na powyższą uchwałę wniosła do Sądu Spółka A żądając stwierdzenia jej nieważności (złożenie skargi zostało poprzedzone wezwaniem Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia prawa). W uzasadnieniu podniosła m.in., iż zgodnie z art. 40 ust. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.), stawka opłaty rocznej za zajęcie 1 m2 pasa drogowego przez urządzenia infrastruktury technicznej niezwiązane z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego nie może przekroczyć 200 zł/m2, to jednak w myśl ust. 9 tego samego artykułu przy ustalaniu stawek organ zobowiązany jest uwzględnić: kategorię drogi, rodzaj elementu zajętego pasa drogowego, procentową wielkość zajmowanej szerokości jezdni, rodzaj zajęcia pasa drogowego, rodzaj urządzenia lub obiektu budowlanego umieszczonego w pasie drogowym. Tymczasem stawka w wysokości 200 zł/m2/rok ustalona w zakwestionowanej uchwale jest rażąco wysoka. Ustawa o drogach publicznych nie narzuca z góry stawek za zajęcie pasa drogowego, umożliwiając odpowiednim organom podjęcie w tej sprawie samodzielnej decyzji. Nie może ona jednak być dowolna i pozostawać w oderwaniu od obiektywnych czynników, o których mowa wart. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych. Zaskarżoną uchwałą wysokość stawki została ustalona dowolnie, a w procesie uchwałodawczym nie rozważono wszystkich przesłanek, o których stanowi art. 40 ust. 9 powyższej ustawy. Podniesiono, iż analizując zakwestionowany akt prawny stwierdzić należy, że nie uwzględniono w nim w szczególności: