Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 listopada 2012 r., sygn. I SA/Wr 1274/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anetta Chołuj (sprawozdawca), Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Borońska, Sędzia WSA Barbara Ciołek, Protokolant: Lucyna Barańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 listopada 2012 r. sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 15 października 2010 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu różnicy podatku od towarów i usług za grudzień 2007 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 17 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1469/10, uwzględnił skargę A spółka z o.o. we W. i uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 15 października 2010 r. (nr [...]) wydaną w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2007 r. Jak wskazano w uzasadnieniu wyroku decyzją z dnia 20 maja 2010 r. Naczelnik D. Urzędu Skarbowego we W. określił spółce z ograniczoną odpowiedzialnością A z siedzibą we W. (zwana dalej: Spółką / skarżącą) w podatku od towarów i usług za grudzień 2007 r. - kwotę zwrotu różnicy podatku w wysokości 37.262 zł. Według organu podatkowego Spółka nieprawidłowo rozliczyła podatek naliczony za grudzień 2007 r., w tym zawyżyła podatek naliczony o kwoty wynikające z faktur VAT wystawionych przez B z siedzibą w D. (N. ), posługującej się krajowym numerem identyfikacji podatkowej. Faktury te zostały wystawione w związku z porozumieniem zawartym w dniu 2 grudnia 2004 r. pomiędzy A a B , które umożliwia klientowi bezgotówkowe (za pomocą karty DKV) zaopatrzenie pojazdów w drodze na stacjach serwisowych DKV w Polsce i poza granicami, w szczególności w paliwa, smary, akcesoria, części zamienne, usługi warsztatowe i inne świadczenia. W ocenie organu podatkowego powyższe faktury nie dawały podstaw do obniżenia podatku należnego, albowiem nie dokumentowały nabycia towarów i usług od B . Spółka A faktycznego nabycia dokonywała u tzw. Partnerów Serwisowych DKV, nie zaś u samej B , która na rzecz strony świadczyła jedynie usługę finansową polegającą na kredytowaniu tych zakupów. Naczelnik D. Urzędu Skarbowego zauważył, że analogiczną ocenę w stosunku do tego typu transakcji przedstawił Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej "ETS") w wyroku z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01. Dyrektor Izby Skarbowej we W. decyzją z dnia 15 października 2010 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Uznał, że przy ocenie skutków podatkowych zawartej umowy należy mieć na względzie zgodny zamiar stron i cel umowy, a nie tylko dosłowne brzmienie złożonych oświadczeń woli, tak jak tego wymaga przepis art. 199a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm. - zwana dalej "Ordynacja podatkowa"). Powołując się na zapisy porozumienia z dnia 2 grudnia 2004 r. oraz Ogólnych Warunków Handlowych (dalej - "OWH") organ podniósł, że istotnym składnikiem treści czynności prawnej pomiędzy stronami było zobowiązanie DKV do umożliwienia klientowi DKV bezgotówkowego zaopatrzenia w towary i usługi niezbędne do wykonywania przewozu, na przykład w paliwo, czy usług warsztatowe. Sprzedawcą określonych towarów i usług nie była B , lecz jej Partner Serwisowy. Postanowienia OWH mówiące o doliczaniu przez DKV narzutu do "swoich" towarów i usług, podobnie jak zapisy porozumienia z dnia 2 grudnia 2004 r., traktujące o wykonywaniu "w imieniu i na rachunek DKV" odpowiedniej dostawy towaru lub usługi - nie mogą przesądzać o tym, że rzeczywiście były to towary i usługi B . Według organu, stosunki pomiędzy spółką DKV a A ułożono podobnie, jak w przypadku banku wydającego kartę płatniczą, której wydanie jest związane z przyznaniem limitu kredytowego przez bank, a sama karta pozostaje własnością DKV, zaś klient DKV jest jedynie jej użytkownikiem. Organ zauważył, że w OWH zróżnicowano zakres gwarancji i odpowiedzialności B w zależności od tego, czy chodzi o świadczenia własne DKV, czy dostawy obce dokonywane przez Partnerów Serwisowych, ale w kontekście pozostałych ustaleń tak naprawdę A nabywała nie towary (usługi) obce bądź własne DKV, lecz towary i usługi od Parterów Serwisowych DKV. Wobec tego organ podatkowy doszedł do wniosku, że spółka DKV nie zajmowała się nabywaniem i odsprzedażą towarów i usług, lecz świadczyła usługi finansowe i dlatego otrzymane od DKV faktury nie potwierdzały nabycia towarów pomiędzy tym podmiotami. Organ odwoławczy doszedł do wniosku, że zasadnicze tezy wyroku ETS z dnia 6 lutego 2003 r. (C-185/01) przystawały do okoliczności sprawy i w konsekwencji nie podzielił zarzutów naruszenia przepisów procesowych.