Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 7 listopada 2012 r., sygn. II SA/Gd 420/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Ziółkowski (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędzia WSA Jolanta Górska Protokolant Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Gross po rozpoznaniu w Gdańsku w dniu 7 listopada 2012 r. na rozprawie sprawy ze skargi W. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 12 czerwca 2012 r., nr [...] w przedmiocie zmiany decyzji w sprawie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 5 marca 2012 r., nr [...]; 2. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego W. K. 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, po rozpoznaniu wniosku W. K. , decyzją z dnia 8 lutego 2011 roku, uchylił decyzję własną z dnia 1 grudnia 2004 roku oraz decyzję ją poprzedzającą z dnia 1 lipca 2004 roku o odmowie przyznania wnioskodawcy uprawnienia do świadczenia pieniężnego, przyznał wnioskodawcy uprawnienie do świadczenia pieniężnego przewidzianego w powołanej wyżej ustawie z tytułu deportacji do pracy przymusowej w okresie od czerwca 1944 r. do grudnia 1944 r. - łącznie 7 miesięcy pracy przymusowej na rzecz armii niemieckiej (kopanie okopów) w okolicy T. oraz odmówił przyznania uprawnienia za pozostały wnioskowany okres.

W dniu 8 lipca 2011 roku W. K. zwrócił się do organu o przyznanie mu świadczenia za pracę przymusową wykonywaną od stycznia 1940 roku do maja 1944 roku w miejscowości M. Wskazał, iż zgodnie z ustawą z dnia 25 lutego 2011 roku przysługuje mu świadczenie również za pracę w gospodarstwie niemieckim. Decyzja z dnia 8 lutego 2011 roku jest więc dla niego krzywdząca.

Po rozpoznaniu ww. wniosku, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, decyzją z dnia 21 lipca 2011 roku odmówił W. K. zmiany decyzji własnej z dnia 8 lutego 2011 roku, zaś decyzją z dnia 2 września 2011 roku utrzymał tę decyzję w mocy.