Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 września 2012 r., sygn. I SA/Wr 249/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marek Olejnik, Sędziowie: Sędzia WSA Anetta Chołuj, Sędzia WSA Marta Semiczek (sprawozdawca), Protokolant: Lucyna Barańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 7 września 2012 r. przy udziale sprawy ze skargi K. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną Decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia [...] r. nr [...] odmawiającą K. L. (dalej Podatnikowi, Stronie, Skarżącemu) rozłożenia na raty zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzasadnieniu wniosku z 12 sierpnia 2011 r. Strona, jako pierwszą przyczynę braku zapłaty należności podatkowych wskazała przedłużające się terminy wykonania poszczególnych etapów projektowych z powodu zbyt późnego podejmowania decyzji przez inwestorów mających kluczowe znaczenie dla dalszego prowadzenia prac. Strona podkreśliła we wniosku, że "Mając na względzie dobro współpracy nie mogę przyspieszyć i ponaglać inwestorów ani wymuszać szybszego zamykania etapów projektowych, jeżeli akceptacja rozwiązań wymaga od inwestora czasu na podjęcie wiążących decyzji". Jako kolejne przesłanki wskazano zbyt długie przetrzymywanie oraz rozpatrywanie spraw przez urzędy i instytucje, od których decyzji zależy przebieg dalszej pracy, oraz zmniejszenie ilości zleceń na rynku z powodu kryzysu gospodarczego. Zaproponowano ratę w kwocie 1.000,00 zł miesięcznie.

W uzasadnieniu decyzji odmawiającej udzielenia ulgi organ podatkowy I instancji wskazał, że nie posiada kompetencji do udzielenia Stronie pomocy publicznej w ramach zasady de minimis, z uwagi na to, że Podatnik jest przedsiębiorcą zagrożonym w myśl Wytycznych Wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw. Organ pierwszej instancji ustalił także, że w sprawie nie zaszła przesłanka ważnego interesu podatnika oraz interesu publicznego. Wskazano, że Podatnik, pomimo skierowanego przez organ podatkowy wezwania nie przedłożył oświadczenia stanie majątkowym, na podstawie, którego możliwym byłoby dokonanie oceny w zakresie sytuacji płatniczej oraz zdolności do regulowania ewentualnego układu ratalnego.