Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. IV SA/Gl 275/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz-Kunicka Protokolant Paulina Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi L. A. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...], wydaną na podstawie art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz w oparciu o art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r., Nr 122, poz. 851 ze zm.), Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ż. orzekł o braku podstaw do stwierdzenia u L.A. choroby zawodowej - obustronny trwały ubytek słuchu typu ślimakowego spowodowany hałasem - wymienionej w pozycji 21 wykazu chorób zawodowych określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869).

W uzasadnieniu organ pierwszej instancji podniósł, iż wyżej wymieniony był zatrudniony w A (w okresie od [...] do [...] roku), w przedsiębiorstwie w przedsiębiorstwie B w Z. (w latach od [...] do [...]) a następnie, to jest od [...] r. do dnia dzisiejszego prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą C w Z. W wyniku pomiarów przeprowadzonych w należącym do niego zakładzie stolarskim ustalono, że praca na stanowisku stolarza związana była z ekspozycją na hałas o natężeniu 85 dB (pomiar z 2000 roku) oraz 84,5 dB (pomiar z roku 2003). Pomiary dla samego skarżącego, będącego pracodawcą nie były przy tym nigdy wcześniej dokonywane i dlatego przeprowadzono je w toku postępowania ustalając, iż natężenie hałasu, na który był narażony wynosiło 86 dB oraz uwzględniając ośmiogodzinny dzień pracy.

Jednakże, jak podniósł organ, w sprawie brak było podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej, bowiem dwie orzekające w sprawie specjalistyczne jednostki medyczne, to jest Poradnia Chorób Zawodowych w S. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. (orzeczenie nr [...] z dnia [...]) oraz Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. (orzeczenie nr [...] z dnia [...]) stwierdziły brak podstaw do rozpoznania u L.A. choroby narządu słuchu o charakterze zawodowym. W treści drugiego z wymienionych orzeczeń podano, że u strony występuje niedosłuch mieszany ucha prawego oraz niedosłuch odbiorczy ucha lewego o przeważającej komponencie ślimakowej. Podwyższenie progu słuchu obliczone jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości 1,2,3 kHz wynosi 59 dB dla ucha prawego i 40 dB dla ucha lewego, z kolei wykonana trzykrotnie audiometria tonalna wykazała ubytki słuchu typu mieszanego w uchu prawym, z zachowaną rezerwą ślimakową do 40 dB oraz ubytki słuchu typu odbiorczego (szczególnie w zakresie wysokich częstotliwości) przy rezerwie ślimakowej wynoszącej 15 dB w uchu lewym, co wyklucza obecność komponenty przewodzeniowej. Stwierdzony stan narządu słuchu nie spełnia kryteriów diagnostyczno-orzeczniczych wymienionych w wykazie chorób zawodowych (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30.06. 2009 r.). W ich świetle, stwierdzenie choroby zawodowej jest bowiem możliwe jedynie w przypadku ustalenia, że obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu ma charakter ślimakowy lub czuciowo-nerwowy. Tymczasem u L.A. w uchu prawym zdiagnozowano niedosłuch mieszany (przewodzeniowo-odbiorczy), nietypowy dla skutków działania hałasu w warunkach przewlekłej ekspozycji zawodowej. Równocześnie niedosłuch stwierdzony u wyżej wymienionego w uchu lewym nie przekracza minimalnego kryterium podwyższenia progu słuchu ustalone w przywołanym rozporządzeniu na poziomie 45 dB dla ucha lepiej słyszącego.