Wyrok WSA w Lublinie z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. II SA/Lu 712/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Sidor, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec (sprawozdawca),, Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Protokolant Starszy asystent sędziego Łucja Krasińska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 listopada 2011 r. sprawy ze skargi T. Ł. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę.

Uzasadnienie

W związku z wnioskiem z dnia 5 kwietnia 2011 r. T. Ł. i innych, postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2011 r., Starosta W. wznowił postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną nr [...]/10 z dnia [...] grudnia 2010 r. znak: [...]. Tą decyzją Starosta W. zatwierdził projekt budowlany i udzielił "A." Sp. z o.o. pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej "x" na działce nr [...] zlokalizowanej we W. przy ul. Z. 23.

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania przewidzianego w art. 149 § 2 k.p.a. decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. Starosta W. uchylił opisaną wyżej własną decyzję ostateczną i umorzył postępowanie. W podstawie prawnej decyzji organ wskazał art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 3, 4, 5 i 6 oraz art. 104 k.p.a.

Uzasadniając to stanowisko, organ podał, że T. Ł. jest właścicielem nieruchomości bezpośrednio przylegającej do działki, na której została zlokalizowana inwestycja i z tej przyczyny winien brać udział w zakończonym postępowaniu, czego mu nie zapewniono. Ponadto przedmiotowa inwestycja dotyczy działki będącej w wieczystym użytkowaniu J. K., który w dacie złożenia wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę pełnił funkcję Starosty W.. Z tego względu decyzja ostateczna została wydana z naruszeniem art. 25 § 1 pkt 1 k.p.a. Nadto organ dodał, że niedopuszczalnym było lokowanie inwestycji na podstawie planu miejscowego. Stacja bazowa nie jest bowiem inwestycją celu publicznego, co oznacza, że wymaganym było uzyskanie przez inwestora decyzji o warunkach zabudowy oraz uzgodnień z innymi organami. W ocenie organu również wniosek o pozwolenie na budowę nie został podpisany przez osobę uprawnioną, a w tej fazie postępowania nie ma możliwości usunięcia tego braku formalnego, ponieważ została wydana już decyzja. Ponadto organ wydając przedmiotową decyzję nie uwzględnił interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, na co wskazują protesty okolicznych mieszkańców. Konkludując organ pierwszej instancji wskazał, że w przypadku stwierdzenia, że organ który wszczął postępowanie nie jest właściwy do jego prowadzenia obowiązany jest je umorzyć, co też uczyniono.