Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 października 2011 r., sygn. I SA/Wr 1347/11

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska, Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Łoboda, Sędzia WSA Ewa Kamieniecka (sprawozdawca), Protokolant Barbara Głowaczewska, po rozpoznaniu w dniu 13 października 2011 r. w Wydziale I na rozprawie sprawy ze skargi R.A. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 13 czerwca 2011 r. nr h w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej podatku od towarów i usług od czerwca 2003 r. do grudnia 2004 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 31 stycznia 2011 r. R.. na podstawie art. 248 § 1

i 2 w związku z art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zwanej dalej O.p. zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej we W. o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia 30 czerwca 2010 r. nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia 30 września 2009 r. nr [...] w rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiące od czerwca 2003 r. do grudnia 2004 r., zarzucając wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa, tj. art. 191 i art. 187 § 1 O.p. i w konsekwencji zastosowanie przepisów prawa materialnego do wadliwie ustalonego stanu faktycznego.

Wnioskodawca wyjaśnił, że przedsiębiorstwo A.C., powinowatego strony, w latach 2003 - 2004 realizowało zadania inwestycyjne

w zakresie m. in. robót drogowych oraz robót ziemnych. Ze względu na posiadany przez wnioskodawcę sprzęt (ciągnik oraz koparko-ładowarkę) A. C. powierzył stronie świadczenie usług transportowych oraz usług pomocniczych. Organ podatkowy niesłusznie jednak uznał, że faktury wystawione przez stronę nie potwierdzają rzeczywiście wykonanych usług. Według strony organ dokonał wybiórczej

i jednostronnej oceny materiału dowodowego, pomijając zeznania świadków, które jednoznacznie potwierdzają fakt świadczenia przedmiotowych usług przez stronę oraz zeznania i wyjaśnienia wnioskodawcy i A. C., z których wynika, jakie czynności i gdzie były wykonywane. Wnioskodawca przytoczył fragmenty zeznań świadków, strony i A. C., potwierdzające jego zdaniem wykonanie spornych usług. O manipulacji materiałem dowodowym świadczy wyprowadzanie wniosków sprzecznych z zeznaniami świadków, bezpodstawne podkreślanie istotności i znaczenia zeznań wybranych świadków, uwzględnienie jedynie tej części zeznań świadków, które w ocenie organu, mogą potwierdzać fikcyjność usług. Według strony całkowicie bezpodstawne są żądania organu odnośnie precyzyjnego uzasadnienia ustalonej przez kontrahentów wartości świadczonej usługi, posiadania dokumentów potwierdzających ilość materiałów i paliwa zużytych w związku ze świadczeniem usługi, sporządzania protokołu odbioru prac, wyrażenia zakresu prac przy zastosowaniu jednostek miary. Dowolną ocenę materiału dowodowego potwierdza również powoływanie się na zeznania świadków, którzy nie potwierdzili wykonywania usług na terenie kopalni W.G. (strona nie powoływała się na wykonywanie tych usług), nieuwzględnienie odbioru materiałów budowlanych jako świadczenia usług, powoływanie się na subiektywne przekonanie świadka o innej podstawie prawnej zatrudnienia wnioskodawcy, nieuwzględnienie upływu czasu od daty wykonania usług. Ponadto organ podatkowy nie uwzględnił wniosku strony o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków.