Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 maja 2011 r., sygn. V SA/Wa 2584/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Andrzej Kania, Sędzia WSA - Małgorzata Rysz (spr.), Sędzia WSA - Jarosław Stopczyński, Protokolant st. sekr. sąd. - Monika Włochińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2011 r. sprawy ze skargi S. T. S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego oddala skargę

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi S. T. S. jest decyzja Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2010 r. nr [...], którą organ ten utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] o odmowie przyznania skarżącemu uprawnienia do świadczenia pieniężnego.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.

Wnioskiem z dnia 29 lipca 2010 r. (data nadania pocztowego) S. T. S. zwrócił się do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o przyznanie świadczenia pieniężnego określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. nr 87, poz. 395, z późn. zm.) - dalej jako "ustawa o świadczeniu". W uzasadnieniu wniosku wskazał, że w dniu 1 marca 1942 r. został wywieziony ze swojego domu w miejscowości D. do pracy w przejętym przez Niemców majątku rolnym Ś. Pracował tam "od rana do wieczora" w polu, a zimą wykonywał prace porządkowe np. odśnieżanie, oporządzanie inwentarza. Do rodzinnego domu powrócił 15 stycznia 1945 r. po tym jak niemiecki zarządca wyjechał z majątku.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. Kierownik Urzędu odmówił wnioskodawcy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w ustawie o świadczeniu. Uzasadniając decyzję organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 2 pkt 2 lit. a) tej ustawy represją uprawniającą do otrzymania świadczenia jest deportacja (wywiezienie) na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed 1 września 1939 r. na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-45. Wskazał też, że wyrokiem z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt K 49/07 (Dz.U. z dnia 23.12.2009 r. nr 220, poz. 1734) Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność art. 2 pkt 2 ustawy o świadczeniu, w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego, z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Jednocześnie Trybunał uznał jednak, że "nie ma (...) zastrzeżeń co do samej zasady, aby świadczenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których obowiązek pracy przymusowej (...) przybierał szczególnie dotkliwą formę tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska".