Wyrok WSA w Opolu z dnia 29 listopada 2011 r., sygn. II SA/Op 446/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska (spr.) Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 listopada 2011 r. sprawy ze skargi L. B. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 4 lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej oddala skargę

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 29 grudnia 2011 r., złożonym w dniu 5 stycznia 2011 r., L. B. wystąpiła do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o przyznanie świadczenia określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395, ze zm.). Uzasadniając swój wniosek wskazała, że urodziła się w dniu 27 lutego 1940 r. i od urodzenia mieszkała z rodzicami oraz rodzeństwem we wsi [...], gdzie jej rodzice prowadzili gospodarstwo rolne. Dnia 27 maja 1940 r. została wraz z rodziną wysiedlona z miejsca zamieszkania i przewieziona do obozu przejściowego w [...]. Tam przebywała jednak krótko, gdyż jej ojca skierowano do pracy przymusowej w [...], a matkę wraz z dziećmi skierowano do pracy niewolniczej w majątku ziemskim w [...], gdzie przebywała od dnia 1 lipca 1940 do dnia 30 marca 1945 r.

Decyzją z dnia 17 stycznia 2011 r., nr [...], Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił L. B. przyznania uprawnienia do wnioskowanego świadczenia. Decyzja wydana została na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395, ze zm.) i w oparciu o wyrok Trybunału konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt K 49/07. Uzasadniając rozstrzygniecie organ powołał pojęcie represji ujęte w art. 2 pkt 2 lit. a ustawy i podniósł, że we wskazanym wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdzając niezgodność art. 2 pkt 2 ustawy, w zakresie w jakim pomija on przesłankę deportacji (wywiezienia do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego), z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP jednocześnie przyjął, że "nie ma (...) zastrzeżeń co do samej zasady, aby świadczenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których obowiązek pracy przymusowej (...) przybierał szczególnie dotkliwą formę tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i wyrwaniem z dotychczasowego środowiska". Na tej podstawie organ uznał, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż strona w okresie okupacji wykonywała pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszania co oznacza, że praca ta nie przybrała szczególnie dotkliwej formy, tzn. nie była połączona z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska. Z tego też względu odmówiono jej przyznania świadczenia.