Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 7 kwietnia 2011 r., sygn. IV SA/Gl 532/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz-Kunicka (spr.) Protokolant St. sekr. sąd. Magdalena Kurpis po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi H.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję z dnia [...] r. Kierownika Terenowego Punktu Pomocy Społecznej nr [...] Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K., działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta K. w sprawie odmowy przyznania H. K. zasiłku celowego na zakup paska skórzanego. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że w dniu [...] 2009 r. H. K. ustnie do protokołu złożył wniosek o zasiłek celowy w kwocie 80 zł. na zakup paska skórzanego do spodni, gdyż jest w posiadaniu tylko jednego paska. Na podstawie przeprowadzonej w dniu 2 grudnia 2009 r. aktualizacji wywiadu środowiskowego oraz zebranej w sprawie dokumentacji ustalono, iż wnioskodawca prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. Jego dochód z tytułu dodatku mieszkaniowego wynosi 218,70 zł., przy kryterium dochodowym wynoszącym dla osoby samotnie gospodarującej 477 zł. Innych własnych dochodów nie posiada i twierdzi, że korzysta z pożyczek od znajomych. Zadłużenie z tego tytułu wynosi 2.000 zł. Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w K. orzeczeniem z 4 listopada 2009 r. zaliczył H. K. do lekkiego stopnia niepełnosprawności - od tego orzeczenia wnioskodawca odwołał się do Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w woj. śląskim. H. K. choruje przewlekle na wiele schorzeń, w tym na cukrzycę. Powinien stosować dietę cukrzycową, spożywać 5-6 posiłków dziennie oraz 3 litry płynów, a w okresie letnim wodę mineralną. H. K. przedstawił zaświadczenia o potrzebie comiesięcznego stosowania leków. Zamieszkuje w 1-pokojowym mieszkaniu z zasobów komunalnych. W analizie jego wydatków zostały uwzględnione koszty zakupu żywności i środków czystości - 80 zł. przez 5 dni w tygodniu, gdyż wyżej wymieniony korzysta nieodpłatnie z całodziennego wyżywienia w DDPS. Ponadto uwzględniono jego wydatki na leki w kwocie 673,47 zł. i z tytułu czynszu - 303,44 zł. oraz z tytułu rachunków; za energię elektryczną - 34,22 zł.; gaz 45,18 zł., telefon 10 zł., wodę mineralną 20 zł. i przejazdy 88 zł. Łącznie według powyższej analizy wydatki wynoszą 1.254,31 zł. Wnioskodawca systematycznie korzysta ze świadczeń pieniężnych MOPS. Ma przyznaną bezpłatną pomoc w formie pobytu dziennego w DDPS. Korzysta z bieżącej pomocy w formie zasiłków celowych. W związku z powyższymi ustaleniami organ odwoławczy podniósł, że na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Następnie wskazał, że zgodnie z art. 39 ustawy o pomocy społecznej, w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy. Zasiłek celowy może być w szczególności przyznany na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Podkreślił, że przyznanie pomocy społecznej w formie zasiłku celowego ma charakter uznaniowy. Uzależnione jest od potrzeb strony i możliwości finansowych gminy. MOPS w K. ma ograniczone środki finansowe na realizację zadań własnych nieobowiązkowych. W porównaniu do 2009 r. środki, jakimi dysponuje MOPS w K. w 2010 r. uległy zmniejszeniu. Natomiast pomoc udzielana H. K. kształtowała się następująco: w [...] 2009 r. przyznano mu zasiłki celowe na łączną kwotę 1.135,10 zł., w grudniu 2009 r. na łączną kwotę 1.047,92 zł., w styczniu 2010 r. na łączną kwotę 1.474,66 zł., a w lutym 2010 r. na łączną kwotę 954,92 zł. Do świadczeń udzielanych stronie należy także dodać nieodpłatną pomoc w formie pobytu oraz korzystania z usług pralniczych w dni powszednie w Dziennym Domu Pomocy Społecznej oraz dodatek mieszkaniowy. W tym zakresie organ odwoławczy podkreślił, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy. Natomiast na podstawie art. 3 ust. 4 tej ustawy, potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Podejmując decyzję w sprawie świadczeń pomocy społecznej organ pomocy społecznej powinien więc ustalić rzeczywistą sytuację wnioskodawcy i jego niezbędne potrzeby bytowe. Zaspokojenie niezbędnych potrzeb bytowych w trybie art. 39 ustawy o pomocy społecznej jest uzależnione nie tylko od usprawiedliwionych, niezbędnych potrzeb osoby czy rodziny, ale również od możliwości finansowych organu pomocy społecznej. Wysokość pomocy jest uzależniona zarówno od środków własnych, jakimi dysponuje organ jak i od ilości osób ubiegających się o pomoc. Zgodnie bowiem z zasadą równości obywateli wobec prawa osoby znajdujące się w podobnej sytuacji mają prawo do podobnych świadczeń. W ramach oceny zasadności wniosku rozpoznawanego w niniejszej sprawie, organ odwoławczy wskazał, że według jego oceny nie występuje niezbędna potrzeba bytowa, którą należałoby zaspokoić ze środków własnych gminy, gdyż wnioskodawca ma pasek skórzany do spodni. Ponadto organ podkreślił, że należy uwzględnić zakres pomocy udzielanej wnioskodawcy w porównaniu z pomocą, jakiej udziela się innym mieszkańcom gminy. Podniósł, iż MOPS w K. udzielał stronie systematycznej pomocy, która przekraczała swoim rozmiarem zarówno wysokość najniższej emerytury (706,29 zł.) jak i najniższego wynagrodzenia za pracę, które w 2010 r. wynosiło 1.317 zł. W związku z tym, w styczniu 2010 r. H. K. otrzymał świadczenia z pomocy społecznej przekraczające nie tylko minimalną emeryturę, ale i minimalne wynagrodzenie za pracę.