Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 16 marca 2011 r., sygn. II SA/Rz 54/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Stanisław Śliwa Sędziowie NSA Maria Piórkowska WSA Robert Sawuła/spr./ Protokolant Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 16 marca 2011 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...] w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia wykonania robót budowlanych I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego A. sp. z o.o. kwotę 757 zł /słownie: siedemset pięćdziesiąt siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (zwanej dalej Spółką) od decyzji Starosty Powiatu [...] z dnia [...] września 2010 r., nr [...] w sprawie sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych na istniejącym budynku handlowym, przy stacji bazowej nr [...], polegających na montażu sześciu anten sektorowych oraz trzech anten MW wraz z infrastrukturą techniczną na projektowanej stalowej konstrukcji wsporczej oraz adaptacji istniejącego pomieszczenia na działce nr 1488/3 położonej w K., uchylił zaskarżoną decyzję przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Decyzję wydano na podstawie art. 138 § 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98 z 2000 r., poz. 1071 ze zm., zwana dalej k.p.a., art. 30 ust. 2, art. 80 ust. 1 pkt 2, art. 82 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm., zwana dalej Upb). W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że decyzja organu I instancji jest co najmniej przedwczesna i wydano ją "bez uwzględnienia zasad proceduralnych" oraz pomijając niektóre elementy stanu faktycznego. W ocenie Wojewody, organ I instancji nie przeprowadził merytorycznej kontroli wniosku. Akta sprawy są wystarczające, aby stwierdzić, że oprócz przyjęcia zgłoszenia organ nie podejmował jakichkolwiek czynności dowodowych. Podkreślono przy tym, że zgłoszenie budowlane jest szczególną formą wszczęcia postępowania administracyjnego, ma charakter szczególny i uproszczony, a nadto toczy się tylko z udziałem zgłaszającego. Rolą organu procedującego w sprawie sprzeciwu do zgłoszenia jest, po pierwsze, dokonanie kwalifikacji robót z punktu widzenia wymogu uzyskania pozwolenia na budowę, a po drugie, uwzględnienie zasady, że poszczególne prace objęte tym samym zamierzeniem inwestycyjnym nie mogą być dzielone i oceniane w różnych reżimach (zgłoszenia lub pozwolenia na budowę). Zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 15 Upb, zwolnieniu od obowiązku uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę podlega instalowanie urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych. Z kolei zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Upb, dopuszcza się, na podstawie zgłoszenia, wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń o wysokości powyżej 3 m na obiektach budowlanych. Projektowane zamierzenie inwestycyjne ma charakter "całości techniczno-użytkowej" i de facto zgłoszenie dotyczy zainstalowania stacji bazowej telefonii komórkowej na dachu 13-metrowego budynku, o wysokości 15 m oraz adaptacji istniejącego pomieszczenia na ostatniej kondygnacji budynku na potrzeby funkcjonowania tej stacji. Wydanie decyzji o sprzeciwie wymaga dokonania oceny charakteru prac, o jakich mowa w art. 30 ust. 6 pkt 1 Upb. Zgłoszenie tymczasem nie zawiera opisu projektowanego przeprowadzenia tych prac (wymaganego przez art. 30 ust. 2 Upb). Organ I instancji powinien był w tym zakresie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, mając na względzie m.in. regulacje ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. Nr 106, poz. 675), która wprowadziła zasadę, w myśl której nie wymaga się pozwolenia na budowę, jeżeli roboty budowlane polegają na zainstalowaniu urządzeń i konstrukcji antenowych na dachu budynku. W toku postępowania organ powinien był też zająć stanowisko z punktu widzenia legalności obiektu, oceniając go przez pryzmat regulacji ustawy z dnia 27 marca 2003 r.