Wyrok WSA w Opolu z dnia 8 marca 2011 r., sygn. II SA/Op 12/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Janowska Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk - spr. Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Protokolant Sekretarz sądowy Mariola Górska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 marca 2011 r. sprawy ze skargi S. H. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia [...], nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności odwołania od decyzji w sprawie zasiłku okresowego 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) określa, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu w całości

Uzasadnienie

Działając z upoważnienia Burmistrza Nysy, Dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej w Nysie, decyzją z dnia [...], nr [...], odmówił przyznania S. H. pomocy z opieki społecznej w formie zasiłku okresowego. Decyzja wydana została na podstawie art. 104 K.p.a. oraz art. 2, art. 3, art. 8 ust 1, 3, 9 oraz art. 38 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r., Nr 175, poz. 1362 ze zm.). W uzasadnieniu uznając, że do dochodu strony należy doliczyć również dochód z gospodarstwa rolnego stanowiącego jej własność w kwocie 1945,53 zł. organ stwierdził, że strona nie kwalifikuje się do przyznania wnioskowanego świadczenia z uwagi na przekroczenie kryterium dochodowego.

Powyższa decyzja przesłana została S. H. na jej adres zamieszkania i pod tym adresem doręczona do rąk córki strony - D. H., w dniu 2 czerwca 2010 r.

Pismem datowanym na dzień 2 czerwca 2010 r., które do organu wpłynęło dnia 7 czerwca 2010 r. (co potwierdza prezentata), S. H. wniosła odwołanie od decyzji pierwszoinstancyjnej. Kwestionując stanowisko organu dotyczące przekroczenia przez nią kryterium dochodowego podniosła, że nastąpiło zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej w zamian za świadczenie rentowe męża i gospodarstwo przekazane zostało w dzierżawę na 10 lat.

Postanowieniem z dnia [...], nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu, na podstawie art. 1 i art. 18 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm.) oraz art. 134 K.p.a. stwierdziło niedopuszczalność odwołania. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ odwoławczy stwierdził, że odwołanie jest niedopuszczalne, bowiem decyzja organu I instancji nie weszła do obrotu prawnego. Przytaczając treść art. 134 K.p.a. organ odwoławczy wyjaśnił, iż niedopuszczalność odwołania może nastąpić z przyczyn podmiotowych bądź przedmiotowych. Jedną z przyczyn o charakterze przedmiotowym jest brak przedmiotu odwołania. Dotyczy to między innymi tych przypadków, gdy decyzja pomimo jej wydania nie weszła do obrotu prawnego w wyniku niedoręczenia jej stronie. Stwierdzając, iż doręczenie w postępowaniu administracyjnym stanowi czynność procesową o dużej doniosłości z uwagi na zasadę pisemności oraz skutki prawne, jakie przepisy prawa wiążą z faktem doręczenia organ wskazał, że od daty doręczenia decyzja wiąże stronę i organ, a także biegną od niej terminy procesowe lub materialne. Aby jednak doręczenie miało skutek prawny jego sposób i forma winny odpowiadać przepisom K.p.a. Powołując regulacje z art. 40 § 1 i art. 43 K.p.a. określające sposoby doręczania, organ odwoławczy uznał, że kwestionowana przez stronę decyzja, od której wniesiono odwołanie, nie weszła do obrotu prawnego, albowiem przy jej doręczeniu nie zostały zachowane wymogi z powołanych wyżej przepiów. Wskazał, że zgodnie z art. 40 § 1 K.p.a. decyzja winna zostać doręczona S. H., a w przypadku jej nieobecności w lokalu mieszkalnym, stosownie do art. 43 K.p.a., za pokwitowaniem dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. Jak wynika jednak z akt administracyjnych córka strony - D. H., która pokwitowała odbiór decyzji, jest osobą małoletnią, bowiem urodziła się 19 kwietnia 1995 r. Nie można zatem uznać jej za dorosłego domownika, o którym mowa w art. 43 K.p.a. Tym samym też należy stwierdzić, że przy doręczeniu decyzji pierwszoinstancyjnej nie zostały zachowane wymogi przewidziane w art. 43 K.p.a. i nie nastąpiły określone w nim skutki prawne. Uznając, że wskazane uchybienie proceduralne skutkuje stwierdzeniem braku doręczenia zastępczego decyzji pierwszoinstancyjnej organ odwoławczy przyjął, że decyzja ta nie weszła do obrotu prawnego i nie może być obecnie przedmiotem zaskarżenia. Jednocześnie też, nie może być prowadzone postępowanie odwoławcze, a wniesione przez stronę odwołanie należy uznać za bezskuteczne i stwierdzić jego niedopuszczalność. Poinformował ponadto, że weryfikacja decyzji organu pierwszej instancji w trybie odwoławczym będzie możliwa po uprzednim wprowadzeniu jej do obrotu prawnego. W tym celu organ pierwszej instancji winien doręczyć decyzję stronie czyniąc zadość wymogom ustawowym. Dopiero od tego momentu, swój bieg rozpocznie termin do wniesienia od niej odwołania.