Wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 lutego 2011 r., sygn. II SA/Kr 1338/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie WSA Krystyna Daniel Aldona Gąsecka-Duda / spr. / Protokolant Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lutego 2011 r. sprawy ze skargi J. J. na decyzję Kierownika Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...] września 2010 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich skargę oddala

Uzasadnienie

Decyzją Nr [...] z dnia [...] lipca 2009 r. Kierownik Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych działając na podstawie art. 2 pkt 3 oraz art. 22 ust. 1 ustawy z 24 stycznia 1991 roku o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm.) odmówił przyznania J.J. uprawnień kombatanckich. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że brak jest dostatecznych dowodów ukrywania w domu rodzinnym wnioskodawcy osób narodowości żydowskiej i partyzantów oddziału "Bicza". Świadkowie powołani przez J.J. podpisali jedynie jego oświadczenie i nie złożyli szerszych wyjaśnień. Strona nie dołączyła do wniosku rekomendacji, ani żadnych dokumentów Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie lub Instytutu Pamięci Narodowej Yad Vashem w Jerozolimie.

W wyniku wniosku J.J. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Kierownik Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. Nr [...] , utrzymał w mocy powyższą decyzję. Orzekając w ten sposób stwierdził, że nie jest wystarczające wyłącznie uprawdopodobnienie okoliczności objętych dyspozycją poszczególnych przepisów ustawy, ale konieczne jest ich udowodnienie. Kierownik Urzędu rozpatrywał wniosek strony przez pryzmat dyspozycji przepisu art. 2 ust 31 ustawy o kombatantach stosownie, do którego treści uprawnienia kombatanckie należne są za dawanie schronienia osobom narodowości żydowskiej lub innym osobom, za których ukrywanie w latach 1939-1945, ze względu na ich narodowość lub działalność na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej groziła kara śmierci. W niniejszej sprawie analiza twierdzeń strony nie pozwala na uznanie jej wniosku za zasadny. Tak rozumiany przepis ustawy nie może być uznany za adekwatny dla okoliczności podnoszonych przez samego zainteresowanego. W ocenie organu nie budzi, bowiem wątpliwości fakt, że z literalnego brzmienia art. 2 ustawy o kombatantach (gdzie mowa jest o "działalności"), oraz z treści ust. 31 art. 2, w którym mowa jest o "dawaniu schronienia", jako konkretnej formie owej działalności wynika, iż do uzyskania uprawnień kombatanckich wymagane jest wykazanie określonej formy aktywności. Prawidłowość powyższego rozumienia art. 2 ust. 31 ustawy o kombatantach potwierdza orzecznictwo sądowe. W ocenie organu orzekającego nie sposób podzielić odmiennego stanowiska, także prezentowanego w orzecznictwie, w myśl którego do przyznania uprawnień kombatanckich w oparciu o ten przepis wystarcza samo potencjalne zagrożenie karą śmierci.