Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. II SA/Wr 518/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Białek Sędziowie Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.) Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski Protokolant Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 grudnia 2010r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania odszkodowania za przejście z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999r. na własność Powiatu K działki gruntu zajętej pod drogę publiczną oddala skargę.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 maja 2009 r. sygn. akt II SA/Wr 43/09tut. Sąd w sprawie ze skargi K. P. na decyzję z dnia 1 grudnia 2008 r. w przedmiocie ustalenia odszkodowania za przejęty grunt zajęty pod drogę publiczną, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu przedstawiono dotychczasowy stan faktyczny i prawny sprawy. Decyzją z dnia 11 maja 2006 r. wydaną na podstawie art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) Wojewoda stwierdził nabycie przez Powiat K. własności gruntu zajętego pod drogę publiczną, co nastąpiło z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. Wniosek o odszkodowanie skarżący złożył w 2004 r. Organ I instancji przyznał określone odszkodowanie, zaś organ odwoławczy nie uwzględnił odwołania skarżącego. Właścicielem gruntu został w 2002 r. J. P. jako jego nabywca w toku egzekucji, który następnie w 2004 r. darował grunt skarżącemu. W skardze do sądu administracyjnego skarżący nadal zarzucał zaniżenie przyznanego odszkodowania. W ocenie Sądu organy w sposób istotny (art. 145 § 1 pkt 1c p.p.s.a.) naruszyły art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. Podstawowym zadaniem organu było ustalenie, czy wniosek pochodzi od osoby legitymowanej do żądania wypłaty odszkodowania. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że uprawnionym do odszkodowania jest właściciel nieruchomości na dzień 31 grudnia 1998 r. (wyroki NSA z 8 lutego 2008 r. I OSK 68/07 i 6 maja 2008 r. I OSK 704/07) bądź osoba, która w drodze czynności prawnej nabyła prawo do tego odszkodowania (wyroki NSA z 10 marca 2008 r. I OSK 1981/06 i 2 lutego 2009 r. I OSK 260/08). Organy nie wyjaśniły i nie rozważały, czy skarżący był legitymowany do ubiegania się o odszkodowanie. W szczególności nie zbadały czy w akcie darowizny J. P. oprócz własności przeniósł na skarżącego prawo do odszkodowania, ale przede wszystkim, czy sam J.P. nabył to prawo na podstawie przybicia i postanowienia sądu o przysądzeniu mu prawa własności gruntu. J.P.nie mógłby bowiem przenieść więcej praw, niż sam posiadał (nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet). W aktach sprawy nie było dokumentów w postaci umowy darowizny oraz postanowień sądu prowadzącego egzekucję z nieruchomości. Sąd wskazał, że w dalszym postępowaniu organ powinien uwzględnić powyższe ustalenia. Z uwagi na procesową podstawę uwzględnienia skargi, poza podniesionymi przez skarżącego zarzutami, przedwczesne byłoby ich rozpatrywanie. Sąd zauważył na marginesie, że problem ustalenia osoby uprawnionej do odszkodowania, w przypadku nabycia własności nieruchomości po dniu 31 grudnia 1998 został przedstawiony do rozstrzygnięcia w formie uchwały Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w sprawie I OSK 313/08, zaś Trybunał Konstytucyjny bada konstytucyjność art. 73 ust. 4 cyt. ustawy na skutek pytania prawnego WSA w Gliwicach w sprawie sygn. akt P 33/07.