Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 czerwca 2010 r., sygn. I SA/Gd 490/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Oleś (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędzia NSA Ewa Kwarcińska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Sylwia Górny, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi "A", spółka z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości dochodu za 2002 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 757 złotych (siedemset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

I SA/Gd 490/10

UZASADNIENIE

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku przez "A" spółkę z o.o. z siedzibą w S. jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 grudnia 2007 r. utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia 9 sierpnia 2007 r. określającą spółce wysokość dochodu za rok 2002.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym:

Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. decyzją z dnia 9 sierpnia 2007 r. określił "A" spółce z o.o. wysokość dochodu za rok 2002 opierając swoje rozstrzygnięcie m.in. na przepisie art. 21b pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. - zwana dalej "Ordynacja podatkowa"). Organ podatkowy zakwestionował wysokość straty wykazanej przez spółkę w zeznaniu CIT-8 złożonym za 2002 r., gdyż stwierdził zawyżenie kosztów uzyskania przychodów poprzez nieuprawnione ujęcie kwot, zakwalifikowanych przez spółkę jako ujemne różnice kursowe od kredytu denominowanego. Ponadto organ pierwszej instancji odliczył od dochodu stosowną część starty wykazanej przez spółkę w roku 2001 .

Od powyższej decyzji spółka wniosła odwołanie zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 15 ust. 1 i 1a w związku z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. - zwanej dalej "p.d.o.p.") poprzez jego błędną wykładnię Zarzuciła też naruszenie przepisów postępowania podatkowego, tj. art. 121 i art. 124 Ordynacji podatkowej poprzez prowadzenie postępowania podatkowego w sposób naruszający poczucie zaufania do organów podatkowych, a to wskutek niewyjaśnienia zasadności przesłanek, którymi organ kierował się przy załatwianiu sprawy a także pomijanie korzystnych dla strony dowodów oraz art. 122 w związku z art. 180 § 1, 187 § 1 i 191 Ordynacji podatkowej poprzez nieustalenie stanu faktycznego zgodnie z rzeczywistym stanem.