Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 21 maja 2010 r., sygn. II SA/Po 898/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędzia WSA Edyta Podrazik Protokolant St. sekretarz sąd. Joanna Wieczorkiewicz-Skoczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2010r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Poznaniu z dnia [...] października 2009r. Nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] sierpnia 2009r. Nr [...], II. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana. /-/ E. Podrazik /-/ D. Rzyminiak-Owczarczak /-/ W. Batorowicz

Uzasadnienie

Decyzją nr [...] z dnia [...] 2008 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w K. orzekł o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej u S. K.

Następnie decyzją z dnia [...] marca 2008 r. ([...]) Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Poznaniu, po rozpatrzeniu odwołania S. K., zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 19 listopada 2008 r. uchylił zaskarżoną przez S. K. decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu Sąd wskazał między innymi, iż orzeczenia lekarskie placówek właściwych do rozpoznawania chorób zawodowych mają charakter opinii biegłego, która powinna być wszechstronnie uzasadniona i wyjaśniać wszelkie wątpliwości w sposób przekonujący i dostępny dla stron, organu prowadzącego postępowanie oraz sądu administracyjnego. Powołując się na treść przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz.U. Nr 132, poz. 1115) Sąd stwierdził, iż właściwy organ sanitarny, jakkolwiek jest zobowiązany do uwzględnienia wniosków płynących z takich opinii, to jednak nie powinien ich przyjmować bezkrytycznie, bowiem jest władny do oceny orzeczenia lekarskiego pod kątem wymogów, jakim powinno ono odpowiadać, a w razie wątpliwości do wezwania biegłych lekarzy o jego uzupełnienie. W ocenie Sądu uzasadnienie faktyczne decyzji o odmowie stwierdzenia choroby zawodowej obejmować musi szczegółowy opis cech obrazu chorobowego - o ile takowy został stwierdzony - które wykluczają zawodową etiologię choroby. Tymczasem, jak wynika z przekazanych Sądowi akt sprawy, obowiązek ten nie został wypełniony w sposób nie budzący wątpliwości. Sąd uznał, iż obydwa orzeczenia jednostek orzeczniczych są ogólnikowe i nieprzekonujące. Przedstawił szereg zastrzeżeń pod adresem tych orzeczeń. W obu orzeczeniach zwrócił uwagę Sądu brak konkluzji jakie schorzenia bądź dolegliwości stwierdzono u skarżącego, bądź wskazania, że brak podstaw do rozpoznania zakładanych chorób w ogóle, a nie tylko w aspekcie chorób zawodowych. W ocenie Sądu jednostki orzecznicze pełnią funkcję biegłych, orzeczenia zatem winny być przekonywające i czytelne, pozostawać w zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a przede wszystkim uzasadnione w taki sposób, aby wyjaśnić wszelkie medyczne wątpliwości z odniesieniem się nie tylko do wyników badań przeprowadzonych przez daną jednostkę, ale również do innych zebranych dowodów, zwłaszcza gdy wynikają z nich odmienne oceny.