Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 26 maja 2010 r., sygn. I SA/Bd 119/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Leszek Kleczkowski (spr) Sędziowie: sędzia WSA Urszula Wiśniewska sędzia WSA Mirella Łent Protokolant starszy sekretarz sądowy Joanna Synakiewicz po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 maja 2010r. sprawy ze skargi P. B. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie pozostawienia wniosku bez rozpoznania oddala skargę

Uzasadnienie

Pismem z dnia 21 sierpnia 2009 r. P. B., reprezentowany przez pełnomocnika, doradcę podatkowego K. H., wystąpił do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. o wydanie zaświadczenia poświadczającego skorzystanie z pomocy de minimis poprzez zastosowanie jednorazowej amortyzacji środka trwałego.

Wezwaniem z dnia 07 września 2009 r. organ podatkowy I instancji wystąpił do pełnomocnika o usunięcie braków wniosku poprzez przedłożenie oryginału pełnomocnictwa lub urzędowo poświadczonego albo uwierzytelnionego odpisu dokumentu uprawniającego do działania w przedmiotowej sprawie w imieniu P. B. oraz o przedstawienie zaświadczeń o udzielonej pomocy de minimis, jakie wnioskodawca otrzymał w roku, w którym ubiega się o pomoc oraz w ciągu dwóch lat poprzedzających, albo złożenia oświadczenia o wielkości uzyskanej pomocy. Organ jednocześnie pouczył o konsekwencjach niezastosowania się do wezwania. Pomimo skutecznego doręczenia pisma, pełnomocnik nie uzupełnił braków wniosku.

W konsekwencji, postanowieniem z dnia [...] Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. pozostawił złożony wniosek bez rozpatrzenia.

Nie zgadzając się z takim rozstrzygnięciem, wnioskodawca złożył zażalenie.

W ocenie strony, wezwanie z dnia 07 września 2009 r. było równoznaczne

z zawężeniem katalogu podmiotów uprawnionych do dokonania uwierzytelnienia odpisu pełnomocnictwa, do czego umocowany jest również doradca podatkowy na mocy art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 05 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. Nr 102, poz. 475). Wnioskodawca nadmienił, że kopia pełnomocnictwa ogólnego, upoważniająca do reprezentowania przed organami podatkowymi, została złożona w dniu 18 sierpnia 2008 r., tym samym wyżej wymienione wezwanie w tej części było bezzasadne. Skarżący podniósł, że wezwanie do przedłożenia wszystkich zaświadczeń o udzielonej pomocy publicznej nie powinno mieć miejsca w przypadku wniosku o wydanie zaświadczenia potwierdzającego jedynie fakt skorzystania z pomocy de minimis. Strona zaznaczyła, że złożony wniosek nie był wnioskiem o udzielenie pomocy de minimis, co wyklucza konieczność zbierania informacji o wcześniej udzielonej pomocy. Wobec powyższego, w ocenie strony, nieuzupełnienie braków wymienionych w wezwaniu z dnia 07 września 2009 r. nie powinno stanowić podstawy do pozostawienia bez rozpatrzenia przedmiotowego wniosku.