Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. I SA/Wr 259/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dagmara Dominik (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski, Protokolant Aleksandra Słomian, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2010 r. przy udziale - sprawy ze skargi A sp. z o.o. w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów (Dyrektora Izby Skarbowej w P.) z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych I. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, II. zasądza od Ministra Finansów kwotę 200 (słownie: dwieście) zł na rzecz strony skarżącej tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 27 sierpnia 2009r. wpłynął wniosek strony skarżącej o udzielenie interpretacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, w którym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Strona skarżąca jest Sp. z o.o. (dalej zwana: Spółką lub stroną skarżącą) prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania i sprzedaży maszyn dla potrzeb górnictwa. Siedziba Spółki, będąca miejscem pracy większości pracowników, znajduje się na terenie dawnych zakładów górniczych. Na skutek powyższego, siedziba Spółki oddalona jest znacznie tak od miejsc zamieszkania większości pracowników, jaki i od jakichkolwiek zabudowań gospodarczych. To z kolei sprawia, iż transport publiczny nie jest dostosowany do potrzeb pracowników a korzystanie z niego, w celu dotarcia do miejsca pracy, jest dla pracowników uciążliwe (najbliższy przystanek PKS znajduje się bowiem w znacznej odległości od siedziby Spółki). Ponadto praca w Spółce odbywa się w formie pracy zmianowej. Taki rozkład czasu pracy przy niedostosowaniu transportu publicznego do godzin pracy zatrudnionych osób dodatkowo sprawia, iż pracownicy Spółki mają znaczne trudności z dotarciem do pracy. Mając na uwadze powyższe, Spółka zapewnia swoim pracownikom częściowo odpłatne dowozy do pracy prywatnym środkiem transportu. W tym celu Spółka zawarła z zewnętrzną firmą transportową umowę o świadczenie usług przewozu jej pracowników w określonych godzinach, z oznaczonych miejsc ulokowanych w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników. Pracownicy ci nie mogą być przewożeni do jakichkolwiek innych miejsc niż miejsce pracy lub oznaczone miejsce w pobliżu ich miejsca zamieszkania. Ponadto, z powyższych usług transportowych nie mogą korzystać osoby niebędące pracownikami Spółki. Należność firmy transportowej ma charakter ryczałtowy i jest ustalana miesięcznie na podstawie rynkowych cen biletów PKS na trasie z miejscowości będących miejscem zamieszkania pracowników do miejsca ich pracy. Należność ta pozostaje w tej samej wysokości niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie pracownicy faktycznie skorzystali z przejazdu. Przykładowo, jeżeli pracownik nie korzystałby w ogóle z przewozów pracowniczych w danym miesiącu lub skorzystałby z nich jedynie w wybranych dniach, opłata za przewozy ponoszona przez Spółkę byłaby taka sama. Z uwagi na dużą liczbę i rotację pracowników objętych przewozami Spółka nie prowadzi ewidencji, z której wynikałoby, którzy pracownicy faktycznie skorzystali z przewozów w poszczególnych dniach. Ponadto powszechnie występują sytuacje, w których pracownik przyjeżdża do pracy własnym środkiem transportu lub wspólnie z innymi pracownikami ich samochodami i tym samym faktycznie nie korzysta z przewozu pracowniczego mimo opłacenia go przez Spółkę. Mając na uwadze powyższe, Spółka nie ma możliwości ustalenia, w sposób jednoznaczny i obiektywny, wysokości świadczenia polegającego na skorzystaniu z przewozu pracowniczego przypadającej na konkretnego pracownika. Oznacza to, iż nie jest możliwe przypisanie danej osobie konkretnego, rzeczywistego przychodu.