Wyrok WSA w Łodzi z dnia 30 czerwca 2014 r., sygn. I SA/Łd 493/13

Dnia 30 czerwca 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Cezary Koziński (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Anna Świderska Sędzia WSA Paweł Kowalski Protokolant: asystent sędziego Marta Aftowicz-Korlińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2014 roku sprawy ze skargi B. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] r. Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z [...] r. Nr [...] określającą B. T. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 454.195 zł.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że w wyniku kontroli Dyrektor UKS stwierdził, że podatniczka prowadziła w 2008 r. działalność gospodarczą pod nazwą A, a przedmiotem tej działalności było świadczenie usług budowlanych, w szczególności usług związanych z budową kanalizacji sanitarnych. Zdaniem organu pierwszej instancji strona w rozliczeniu podatkowym za ten okres zawyżyła koszty uzyskania przychodu związane z prowadzoną działalnością o 2.050.429,05 zł, to jest o kwotę, na którą opiewały faktury wystawione przez firmę B.. Zdaniem organu faktury te dokumentowały bowiem fikcyjne zakupy materiałów budowlanych i usług transportowych.

Utrzymując w mocy powyższe rozstrzygnięcie Dyrektor Izby Skarbowej podzielił stanowisko organu pierwszej instancji i uznał, że faktury wystawione przez D. M. nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a w konsekwencji nie mogły stanowić podstawy zapisów w księdze rachunkowej i dowodu poniesienia kosztów przez podatniczkę. Organ odwoławczy, powołując się na art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej: u.p.d.f.), stwierdził, że podstawą do odliczenia od przychodu kosztów jego uzyskania jest należyte udokumentowanie poniesienia danego wydatku. Zwrócił dalej uwagę na szczególne zasady dokumentowania operacji gospodarczych wynikające z dyspozycji art. 24a ust. 1 u.p.d.f., zgodnie z którym osoby wykonujące działalność gospodarczą obowiązane są prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Odwołał się również do zapisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity: Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.; dalej: u.r.), między innymi do art. 20 i art. 22 ust. 1 u.r., wywodząc z nich, że podstawę zapisów w księgach rachunkowych stanowią dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, które są: a) rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, b) kompletne, zawierające, co najmniej dane określane w art. 21 ustawy oraz c) wolne od błędów rachunkowych. Zdaniem organu prawidłowym dokumentem stwierdzającym fakt poniesienia wydatku zaliczonego do kosztów uzyskania przychodu, jest dokument wystawiony nie tylko przez podmiot rzeczywiście istniejący, ale również podmiot ten musi być w niej określony w sposób wiarygodny, pozwalający na jego identyfikację (nazwa, adres, NIP). Określenie wystawcy w sposób niezgodny z rzeczywistością oznacza, że dowód taki jest nierzetelny i nie może, jako niewiarygodny, stanowić podstawy zapisów w księdze, a tym samym nie może być dowodem poniesienia wydatku i uznania go za koszt uzyskania przychodu.