Wyrok WSA w Lublinie z dnia 22 padziernika 2008 r., sygn. I SA/Lu 274/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz, WSA Małgorzata Fita (spr.), Protokolant Referent stażysta Konrad Gałka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 października 2008 r. sprawy ze skargi C. Sp. Jawna C. A. - F. Ł. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego za miesiące październik - grudzień 2005 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia [...] , nr [...], wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 13 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym, po rozpatrzeniu odwołania A. od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej nr [...] z dnia [...] określającej zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za październik 2005 r. na kwotę 47.290,00 zł., listopad 2005 r. na kwotę 2.180,00 zł. i grudzień 2005 r. na kwotę 4.000,00 zł., utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu podał, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego, decyzją z dnia [...] określił spółce cywilnej A. zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące od października do grudnia 2005 roku w łącznej kwocie 53 470,00 zł.

Od powyższej decyzji strona wniosła odwołanie, w którym zarzuciła organowi określenie podatku w sposób dowolny. Zdaniem strony, organ I instancji naruszył zasady ogólne Ordynacji podatkowej zapisane w art. 120-125 oraz reguły dowodowe z art. 180, 187, 191, 193 i 210 § 4 Ordynacji. Strona stwierdziła między innymi, że w przepisach o podatku akcyzowym nie ma już sankcji za niezłożenie oświadczeń o przeznaczeniu oleju opałowego. Sankcja istnieje jedynie w przypadku użycia olejów opałowych niezgodnie z przeznaczeniem, sprzedaży oleju opałowego niezabarwionego, czy sprzedaży za pomocą dystrybutora paliw ciekłych. Strona stwierdziła również, że przepisy obowiązujące w okresie objętym decyzją, nie dawały podatnikowi możliwości weryfikowania danych nabywcy ani też nie nakładały na podatnika jakichkolwiek obowiązków w tym zakresie. Ponadto zdaniem odwołujących się, decyzja określająca zobowiązanie podatkowe skierowana została do nieistniejącego podmiotu tj. B. zamiast do A. ,