Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 września 2008 r., sygn. I SA/Gd 389/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Wojtynowska, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia WSA Irena Wesołowska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Orska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 września 2008 r. sprawy ze skargi J. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania złożonego przez J.O. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...], w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości za 2008 rok.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że organ pierwszej instancji ustalił J.O. i H.O. podatek od nieruchomości położonej w [...] w kwocie [...] zł. Podatkiem od nieruchomości objęto między innymi budynki kwalifikowane na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit e) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 z późn. zm.) - w skrócie zwana Ustawą, jako budynki pozostałe.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze podkreśliło, że o zaliczeniu budynku letniskowego do kategorii budynków mieszkalnych w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit a Ustawy, decyduje kryterium zaspokajania podstawowych potrzeb mieszkaniowych właściciela i osób mu bliskich. Organ zaznaczył, że w art. 1a Ustawy posłużono się pojęciem "budynku" powielonym z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r., nr 156, poz. 1118 z zm.). To prowadzi do wniosku, że przepisy prawa budowlanego stanowią podstawę do zakwalifikowania danego obiektu jako budynku, nie zaś do oceny jego rodzaju w rozumieniu właściwym dla potrzeb opodatkowania.