Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. III SA/Gl 188/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Apollo (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Mirosław Kupiec, Asesor WSA Barbara Brandys - Kmiecik, Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Olender, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lipca 2008 r. przy udziale - sprawy ze skargi "A" Sp. z o. o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. orzeka, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana do czasu uprawomocnienia się wyroku, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w [...] na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia [...] r. :

- nr [...] określającą "A" spółce z o.o. z siedzibą w R. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za [...] r. w kwocie [...] zł.,

- nr [...] ustalającą dodatkowe zobowiązanie w podatku od towarów i usług za [...] r.

W uzasadnieniu ustalono, iż po ponownym rozpatrzeniu sprawy Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. wydał wskazane wyżej [...] decyzje w następstwie zakwestionowania faktur wystawionych na rzecz spółki "A" przez Firmę Handlową "B" K.B. nr [...] i [...] z [...] r., jako podstaw do odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego wynikającego z tych faktur.

W toku przeprowadzonego postępowania organ pierwszej instancji ustalił, iż wystawca faktur - K.B. - jako podmiot nie zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług nie był uprawniony do wystawienia faktur VAT, a wystawione przez niego faktury nie mogły być podstawą odliczenia podatku naliczonego. W konsekwencji, po stwierdzeniu tych uchybień ustalił Spółce dodatkowe zobowiązanie w podatku od towarów i usług.

W odwołaniach zawierających taką samą argumentację "A" spółka z o.o. z siedzibą w R. wniosła o stwierdzenie nieważności oby decyzji Naczelnika Urzedu Skarbowego w R. jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.), a w szczególności z naruszeniem art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm.) , przepisu art. 17 VI Dyrektywy Rady Unii Europejskiej z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych, art. 121, art. 201 § 1 pkt 2 w związku z art. 203 § 2 Ordynacji podatkowej.