Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 stycznia 2008 r., sygn. III SA/Wa 1661/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Sokołowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Sylwester Golec, Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Protokolant Urszula Hoduń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi E. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w podatku od towarów i usług oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] lutego 2007 r. odmawiającą E. D., zwanej dalej "Skarżącą", umorzenia zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług w kwocie 23.231,58 zł wraz z odsetkami za zwłokę określonych w decyzji w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej Skarżącej jako byłej wspólniczki spółki cywilnej "N.".

Z motywów decyzji wynika, że wnioskiem z dnia 4 stycznia 2007 r. Skarżąca wystąpiła o umorzenie ciążących na niej zaległości podatkowych z tytułu podatku od towarów i usług za okres styczeń-maj 2002 r. w kwocie 38.534,58 zł (w tym należność główna wraz z odsetkami) określonych decyzją o odpowiedzialności podatkowej wspólnika spółki cywilnej. Organ pierwszej instancji odmówił udzielenia ulgi wskazując, iż w sprawie nie zaistniały okoliczności, o których mowa w przepisie art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), powoływanej dalej jako "ord. pod.".

W odwołaniu Skarżąca wniosła o uchylenie powyższej decyzji i umorzenie przedmiotowych należności, jednocześnie zarzucając naruszenie art. 67a § 1 pkt 3 ord. pod., art. 121, art. 122, art. 124, art. 180, art. 187 § 1 i art. 210 ord. pod. poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w wyniku czego nastąpiło wydanie decyzji odmawiającej umorzenia. Zdaniem Skarżącej organ dokonał dowolnej interpretacji zebranych w sprawie dowodów oraz w sposób niedostateczny rozważył indywidualny interes strony w umorzeniu zaległości podatkowych. Nadto Skarżąca podniosła, iż winę za powstanie przedmiotowych zaległości ponosi organ restrukturyzacyjny, który umorzył postępowanie restrukturyzacyjne oraz stwierdził nieważność decyzji określającej warunki restrukturyzacji i ustalającej wysokość opłaty restrukturyzacyjnej, co spowodowało, że zaległości stały się ponownie wymagalne wraz z odsetkami za zwłokę od dnia ich powstania.