Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. I SA/Sz 737/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Zaremba, Sędziowie Sędzia WSA Marzena Kowalewska (spr.),, Sędzia WSA Kazimierz Maczewski, Protokolant Anna Kalisiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi P.M. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przystąpienia do egzekucji i zwrotu tytułu wykonawczego 1. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] Nr [...] 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz P. M . kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia [...]r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...]r., którym organ I instancji odmówił przystąpienia do egzekucji i orzekł o zwrocie tytułu wykonawczego nr [...] wystawionego na dłużnika K. B. przez wierzyciela - P.I., ze względu na niedopuszczalność egzekucji administracyjnej.

Z dokonanych przez organy ustaleń wynika, że Naczelnik Urzędu Skarbowego

w I. postanowieniem z dnia [...]r. przekazał Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w S. , jako organowi egzekucyjnemu, tytuł wykonawczy o nr [...], który został wystawiony przez P. M. I. na zobowiązanego K. B., zamieszkałego

w S. przy ulicy [....]. W tytule wykonawczym, jako rodzaj należności podlegającej egzekucji wierzyciel wskazał nieuiszczenie opłat z tytułu opłaty parkingowej, wynikającej z przepisu art. 13 ust. 2 lit. a i 2 lit. b ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 71, poz. 838 ze zm.) i pkt 7 załącznika do ww. ustawy.

Organ egzekucyjny zbadał z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej

w oparciu o art. 29 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji (t. jedn. Dz. U. z 1991r. Nr 36, poz. 161 ze zm.) i odmówił przystąpienia do egzekucji wskazując w uzasadnieniu postanowienia na brak podstaw prawnych, z których miałby wynikać obowiązek organu do wszczęcia takiego postępowania. Zdaniem organu nałożona kara nie wynika z decyzji ani postanowienia właściwego organu. Dodatkowo ustawa o drogach publicznych, na którą powołuje się wierzyciel, nie określa w sposób jednoznaczny, na kogo nakładana jest kara pieniężna lub opłata dodatkowa. Przepisy ustawy o drogach publicznych nie określają także, w jakim terminie opłaty te podlegają opłacie.