Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 stycznia 2008 r., sygn. IV SA/Po 233/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Radzicka (spr.) Sędziowie NSA Paweł Miładowski WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska Protokolant st.sekr.sąd. Krystyna Pietrowska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 16 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi M.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Miejskiego Ośrodka pomocy Rodzinie z dnia [...] nr [...] /-/E.Kręcichwost-Durchowska /-/G.Radzicka /-/P.Miładowski WSA/wyr.1-sentencja wyroku

Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie działając z upoważnienia Prezydenta Miasta w dniu [...] wydał decyzję nr [...], w której działając na podstawie art. 2 ust. 1, art. 3, art. 7 pkt 2 - 15, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 2, art. 39, art. 106 ust, 4 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz.U. nr 64, poz. 593 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2000r. Nr 98, poz.1071 ze zm. - dalej kpa) odmówił M.K. przyznania pomocy finansowej na opłacenie czynszu za okres maj - czerwiec 2006r. W trakcie wywiadu środowiskowego ustalono bowiem, iż wnioskodawca jest osobą prowadzącą samodzielne gospodarstwo domowe, a na dzień sporządzenia tegoż wywiadu źródło dochodu wnioskodawcy stanowił zasiłek okresowy oraz środki ze zbierania puszek dające łączny dochód w wysokości 430zł. Dochód ten nie przekracza kryterium dochodowego określonego w art. 8 ust 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej, jednakże zdaniem organu pierwszej instancji sam niski dochód nie stanowi podstawy do udzielenia pomocy, gdyż opłacenie bieżącego czynszu nie stanowi niezbędnej potrzeby życiowej w świetle art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. Celem w/w przepisu art. 39 jest bowiem zaspokojenie potrzeb pojmowanych jako bieżące niedostatki nie zaś potrzeb pojmowanych jako realizacja zaciągniętych zobowiązań o charakterze cywilnym czy też administracyjnym. Jak wynika z zebranej dokumentacji wnioskodawca posiada zaległości w opłacie czynszowej na kwotę 27.468,31 (bez odsetek i kosztów procesowych). Zdaniem organu orzekającego w sprawie ośrodek pomocy społecznej może jedynie pomagać w opłacie części czynszu lub też okresowo, gdy istnieje pozytywna prognoza na szybką poprawę sytuacji udzielać większego wsparcia. Taką też pomoc M.K. uzyskiwał w formie zasiłków celowych przekazywanych bezpośrednio na konto SM (decyzja z dnia [...] nr [...], decyzja z dnia [...] nr [...] oraz decyzja z dnia [...] nr [...]). Organ orzekający nie znalazł jednak przesłanek wskazujących na szybką poprawę sytuacji wnioskodawcy. Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie orzekając w sprawie wskazał również na fakt, iż M.K. posiada możliwości samodzielnego pokonania trudności życiowych. Wnioskodawca posiada bowiem dwupokojowe mieszkanie, które celem uzyskania dodatkowych środków finansowych mogło by być wynajęte czy też zamienione na mniejsze. Pozwoliło by to odpowiednio na uzyskanie dodatkowych środków pieniężnych i dodatku mieszkaniowego przeznaczonych na regulowanie opłaty czynszowej. Z możliwości tych wnioskodawca nie korzysta pomimo stosownych wskazówek poczynionych w trakcie postępowania. Ponadto zdaniem organu pierwszej instancji M.K. w świadomy sposób powiększył zaległości z tytułu nieopłaconego czynszu. Każdorazowo w trakcie wywiadu środowiskowego poprzedzającego wydanie decyzji przyznających zasiłek okresowy na okres 01-02. 2006r. (decyzja z dnia [...] nr [...]) oraz na okres 03.-04.2006r. (decyzja z dnia [...] nr [...]) zobowiązano wnioskodawcę do regulowania części czynszu z otrzymywanego zasiłku okresowego. Tymczasem zdaniem organu orzekającego w sprawie, z pisma otrzymanego od S.M. nie wynika aby M.K. wpłacił w okresie stycznia do kwietnia 2006r. jakąkolwiek kwotę na poczet czynszu. Powyższe zdaniem Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie uznać należy za brak współdziałania z pracownikiem socjalnym, co na mocy art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej stanowi kolejną podstawę odmowy przyznania pomocy finansowej na opłacenie czynszu.