Wyrok WSA w Łodzi z dnia 7 grudnia 2007 r., sygn. I SA/Łd 991/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędziowie Sędzia NSA Bogdan Lubiński Asesor WSA Ewa Cisowska-Sakrajda (spr.) Protokolant asystent sędziego Arkadiusz Widawski po rozpoznaniu w Łodzi na rozprawie w dniu 7 grudnia 2007 r. przy udziale --- sprawy ze skargi W. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia łącznego zobowiązania podatkowego za lata 1998-2003 oddalono skargę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. T. decyzją z dnia [...]r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Z. z dnia [...]r., znak: [...] odmawiającą W. G. umorzenia zaległego łącznego zobowiązania pieniężnego w kwocie 3.496,30 zł wraz z odsetkami w kwocie 4.999,00 zł.

W uzasadnieniu decyzji, po szczegółowym przedstawieniu stanu faktycznego sprawy oraz argumentacji decyzji pierwszoinstancyjnej oraz wnioskodawcy, organ odwoławczy stwierdził, iż rozpatrując odwołanie nie jest związany treścią zaskarżonej decyzji, ani też granicami odwołania, lecz ma obowiązek dokonać merytorycznej i formalnoprawnej oceny zasadności podjętego rozstrzygnięcia. Wyjaśnił, iż w przedmiocie umorzenia łącznego zobowiązania pieniężnego W. G. toczyło się już postępowanie przed organami podatkowymi zakończone ostateczną decyzją organu l instancji z dnia 27 lipca 2006 r. odmawiającą umorzenia tego zobowiązania. Powołując wyrok NSA z dnia 18 lutego 2000 r., sygn. akt III SA 398/99, Temida, Sopot 2003, podniósł jednak, iż odmowa umorzenia zaległości podatkowych nie stwarza stanu res iudicata i można żądać umorzenia zaległości podatkowej tak długo, jak długo zaległość ta istnieje.

Zauważyło nadto, iż w kolejnym wniosku z dnia 2 lutego 2007r. o umorzenie zaległego łącznego zobowiązania pieniężnego za lata 1998, 2000, 2001, 2003 W. G. wskazała, że nie jest w stanie uregulować zaległych podatków. Skutki transformacji ustrojowej, niekorzystna polityka finansowa państwa, czyli warunki niezależne od niej, ogromne zadłużenie z tytułu zaciągniętego w latach dziewięćdziesiątych kredytu rolnego spowodowały, że znalazła się razem z mężem w trudnej sytuacji życiowej, której nie mogła przewidzieć i której nie mogła zapobiec. Wskazała również, iż ze względu na choroby nie byli w stanie prowadzić gospodarstwa i musieli przekazać je synowi. Utrzymuje się z emerytury w kwocie 477 zł. Ponosi koszty leczenia.